Sofia-3 Şiiri - Gülsüm Baykara

Umarsız bir merhametle mektupvari bu yazılanı silkeliyor,
Parmak uçlarından dökülmemiş söz dizimlerini hatırıma düşürüyorum ve kabak tadı veriyor bu ilerleyiş
Durdursam durgunluğu bî çare
Ve kendini doğurmuyor zaman
Bitmek bilmeyen doğuşla seni bulamıyorum
Boynuma sıralanacak izleri parmaklarının
Bir boncukla bütünleneceği zamanı kolluyorum her çehresinde umudun
Ve tenime karışacak yalanlar sıralıyorum
Aşk ölüm gerçekliğiyle yüzleşiyor senden sebep ellerim
Lakin gerçek dışı olan bu hikayeden yola çıktım yalın ayak
Sona geldikçe söylendim
Oksijenin sardığı parmaklarımın değdiği dudaklarımla sana söylendim
Ömrümce
Ve ihaneti çıkardım bu gerçeklikten
İnandığın bu gerçeklikle yok oluşuna uzanarak kırıntılar döküldü ucundan gözlerimin
Anladım ki dengesizlikle bütünleşen kesin yargıya sen ihanetsin
Ara verdim bayır boyunca uzanan dem kadar
İçimin soğuduğu dar ve yorgun vakitlerde kalıbımı terkediyor bedenim
Zıtlaşıyoruz ve istemeye istemeye geri çekiliyor ellerimle gözlerim
Böyleyken başa dönüyorum
Ekmeğimin mayasının acıyla yoğrulduğunu ilettiğimde
Boş çevirmiştin şiirimi
Yanmakta şimdi sayfalarca kara lokma
neyse ki küllerinden yeşerir insan ve İbrahim