Soba Şiiri - Furkan Çakmak

SOBA
Çöktü şehrin üzerine, bir Şubat günü akşam
Telefonum durmadan çalıyor, arayan babam
Nerede kaldın evladım? Bastırdı bak karanlık
Geliyorum birazdan, bisikletteyim yol taşlık
Eve geldim ne göreyim, etrafı duman sarmış
Bunun sebebi meğer şu eski sobaymış
Kardeşlerim yakmış sobayı, ateşle oynarken
Allah’tan annem yetişmiş, fark etmiş bunu erken
Abim dalmış odasında, kitap sayfalarına
Kim bilir nerede aklı, umrunda mı bu Dünya?
Olan oldu artık geçirelim geceyi böyle
Yarın sabah uğrarız, babamla züccaciyeye
İhtiyacımız olan cam gibi yeni bir soba
Bir de pis duvarlar için açık renkli bir boya
Komşular da fark etmiş, dün akşamki hadiseyi
Merak etmişler aslını, çevirmişler annemi
Annem de dert yanar gibi anlatıyor aslını
Komşular da şaşırmış, açık kalmış ağızları
Boya, soba işi tamam girdik mobilyacıya
Koltuklar aldık kadifeli, yanık odamıza
Kardeşlerim de çok korktu, bilememişler tabi
Çocuk bu oynaşır her şeyle ki gayet tabii

Eve geldi annem, koyuldu hemencecik işe
Dumandan kapkara olmuş, masadaki cam şişe
Durum gösteriyor ki annem baya yorulacak
Yardıma ağır işler için abimi çağıracak
Abim, uflaya puflaya geldi odaya mecbur
Zor zamanlarda kenetlenmek… Aile işte budur
Babamla hallettik, acil olan işlerimizi
Yarın getirecekler, bu siparişlerimizi
Bu akşam zor geçecek, şu soğuk Şubat gününde
Komşular davet etti, bizi bir geceliğine
Hepsi ne kadar da iyiymiş, Allah razı olsun
Biz çektik acısını Rabbim herkesi korusun
Öyle böyle geçirdik bu geceyi bir komşumuzda
Sabah kalktık ne görelim, siparişler kapımızda
Annem çok sevinmişti, yepyeni eşyalarına
İçlerinden de en çok o kadife koltuklara
Nihayet geçirdik başımızdaki bu belayı
Kimseler yaşamasın, çektiğimiz acıları