Hüzünlü bir akşam vakti, yüreği kırık,
Gözlerinde sessiz bir ızdırap saklı.
Eşinden ayrılmış, yuvasından uzak,
Hayatın yükü omzuna bir kez daha yüklendi.
İki evlat, rüyalarda bile sarılamaz,
Evin kapısı, kalbi gibi mühürlü, açılmaz.
Bir yolcu otobüsünde, yolları aşarken,
Her durakta huzuru arar, gözleri dolmaz.
Şehirler geçer, dağlar, ovalar,
Ama İlhan’ın içinde hiç dinmeyen bir kış var.
Her molada bir umut, bir tebessüm arar,
Kepçeyle kazanır hayatı, ama ruhu yaralar.
Kazanın içinde döner yılların hasreti,
Yolun sonunda mı acaba bulur saadeti?
Gittiği her yerde bir ışık arar,
Ama en karanlıkta bile sabırla yanar.
Ey İlhan, bil ki yollar biter elbet,
Yeniden doğar güneş, dağılır bu dert.
Yürek yaraları zamanla diner,
Ve belki bir gün, huzur seni yine sever.
A sad evening, heartbroken,
There is a silent anguish hidden in his eyes.
Separated from his wife, far from his home,
The burden of life was once again placed on his shoulders.
Two children cannot hug even in dreams,
The door of the house is sealed like its heart and cannot be opened.
In a passenger bus, crossing the roads,
He searches for peace at every stop, his eyes never fill with tears.
Cities pass, mountains, plains,
But there is a winter inside İlhan that never ends.
He looks for hope and a smile at every break,
It wins life with a scoop, but it wounds the soul.
Years of longing revolve in the cauldron,
Will he find happiness at the end of the road?
He looks for light everywhere he goes,
But it burns patiently even in the darkest.
Oh Ilhan, know that the roads will surely end,
The sun rises again, this trouble disappears.
Heart wounds heal over time,
And maybe one day, peace will love you again.
Kayıt Tarihi : 16.9.2024 11:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
