Sizi Unutmayacağım Şiiri - Şevki Atik 2

Sizi unuttum mu, sanıyorsunuz?
Hiç olacak şey mi?
Sizi ve yaptıklarınızı hiç unutur muyum?

Yüz yıllardır
Bin bir umutla kurduğum dünyamı
Her seferinde yakıp yok ettiğinizi
Unuttum mu sanıyorsunuz?

Hiç olacak şey mi?
Yanılıyorsunuz…
Hayır,
Yaptıklarınızın hiçbirini unutmadım
Unutmayacağım da…

Yıllar yılı yoluma pusular kurup
Sırtımdan vurdunuz.
Nice umutlarla imar ettiğim kapılarımı kırıp
Evime girdiniz.
Unumu, ekmeğimi döküp
Çocuklarımı dipçiklerden geçirdiniz.
Anama yaşlı, babama ihtiyar demeden
İşkencelerden geçirdiniz.
“Kürt”üm diyen herkesi
Potansiyel suçlu saydınız.
Kendi dilinizi kutsal ve
Dokunulmaz saydınız.
Ama
Dilimin,
Dinim kadar kutsal olduğunu unutup
Yasakladınız.
Alın terimi ve emeğimi çaldınız.
Siz, beni hep “düşman” bellediniz.

Sizi unutmak, mümkün mü?
Nasıl unutabilirim?
Sizi unutmadım.

Siz, beş para etmez
Irkçılık dayatmalarınızla
İnsanlığı unutup,
Milyonlarca beni yokluğa,
Yoksulluğa
Ve iğrenç, insanlık dışı
‘Asimilasyon’ silahınızla
Yok, etmeye çalıştınız.

Kendi ölülerinizi dirilterek,
Yeniden yaşatmaya çalışıp
Övgülerle yüceltirken,
Akıl almaz asimilasyon uygulamalarınızla,
Beni unutulmuşluğun
Faili meçhul kuyularınızda boğdunuz.
Size yakışır “terör” oyunları ile
Beni hep arkamdan vurdunuz.

Yüzyıllardan beri
Her köşe başında siz vardınız.
Yasalar sizde, silahlar sizindi.
Ve onlar;
Yani menfaatperest yandaşlarınız
Yani para ve her şey sizindi.
Onlar yüceltiyordu gücünüzü.

Bir ırkı, kültürü ve tarihi yok sayıp
İnsanlık tarihinin
En acımasız, insanlık dışı tehcir ve sürgünlerine
Ve soykırımlarına mahkûm ettiniz.
Dilinizi öğrenmem için
Irkçı ve tekçi yasalarınızla
Bana baskı yaptınız.
Konuşamayınca da alay ederek
Eğlence aracı olarak kullandınız.
Kendi ana dilimi öğrenmemi yasaklayıp
Beni cehalete mahkûm ettiniz.
Halkımı,
En ağır ve pis işlerinizde
Çalışmaya mahkûm ettiniz.
Kürtler köle, siz efendi oldunuz.

Said-i Nursi, Şeyh Sait,
Musa Anter, Ehmed-i Xani,
Feqi-yi Tayran,
Melaye Ciziri ve daha nice Kürt düşünür,
Yazar ve ilim adamlarını
Ya öldürdünüz,
Ya da ömür boyu zindanlarınızda
Ve sürgünlerde çürüttünüz.
Eserlerini yasaklayarak,
Okunmalarının ve
Bilinmelerinin önüne geçtiniz.
Soyumun,
Soydaşımın kanıyla yoğrulmuş öz yurdumda,
Kürt milletinin güneşi,
Said-i Nursi’yi sürgünlerde çürüterek
Bir mezarını bile halkından kıskandınız.

Siz,
Beni ve halkımı
Özgür yaşama hakkından mahrum bıraktınız.

Hayır!
Yaptıklarınızın hiçbirini unutmadım.

Bütün suçumuz;
Gasp ettiğiniz “Kendimiz olma” hakkını sizden almaktı.
Bin dört yüz yıl sonra “Kürt” adını taşıyan,
Yüce ve onurlu bir halkın var olduğu bilincini
Yeniden diriltmekti.
Ama siz,
Kürt milletinin kendi diline,
Kültürüne ve öz değerlerine
Sahip çıkma mücadelesinin önünde
Hep engel oldunuz.
Sizler,
İşte bu yüzden bize -bana- düşman oldunuz.
Sizi nasıl unutabilirim ki?
Hiç olacak şey mi?

Bir gün;
Mezarlardaki kemiklerimizin
Her zerresi dirilip size beddua okuyacak!
Ruhlarımız, sonsuza yükselip yaşarken bile
Gecenin karanlığında,
Yağmurların damlalarında,
Kasırgaların uğultusunda,
Şimşeklerin parıltısında
Ve kuşların kanatlarında bile olsanız
Sizi bulacak,
Ve üstünüze lanetler yağdıracaklar.
Kahredici felaketler peşinizi bırakmayacak.
Yakıp yok ettiğiniz insanlarımın umutları;
O parıltılı,
Fakat yok eden oyuncaklarınızı
Ellerinizden alacaklar bir gün.

Bilmem anlatabildim mi?