Sızı Şiiri - Kadir Ünlü

Daha çocukken sızlamıştı
sol yanım.
Sürüklerken ezik bacağını,kaldırımda kan içinde,
Görünce köpeğin,sinileyerek,
ağladığını.
Geçer sandım bu sancı büyüyünce,
yanıldım.
Büyüdü benimle yaralarım,
Dinmedi sancılarım...

Daha da beter yandı canım.
Talebeyken on iki yaşımda,kasaba da taş okulda.
Siyah beyaz yetmişli yıllarda.
Görünce manşette,dara çekildiğini,
Deniz’lerin,Hüseyin’lerin Yusuf’ların.
Dizilmişti boğazıma lokmalarım.
Tasta kalmıştı,çok sevdiğim mercimek çorbam.
Beter olumuştum,sinileyen o köpekten
Yanmıştı sol yanım gene için için.
Ağlamıştım arka duvarında okulun
iç çekerek.
O günden beri arttı,
Dinmedi sancılarım...

Kaldım aşıkâre,
Otuz beşimde,kül oldu serim,
Dara çekildi yüreğim,Deniz’ler gibi.
Zordu aşkı,
Zümrüt gözlüydü zalim.
Kırdı kalemini,astı umutlarımı darağacına
Ardına bakmadan gitti.
Sarıyorum şimdi biteviye,şifalı şiirlerimi
yaralarıma.
Tesellim olsa da vefalı geceler.
Sızlar delik deşik sinem,o günden beri.
Dinmedi sancılarım...