Siz hiç sevdiğinizi kaybettiniz mi
Beden hücreleriniz düşlerle öpüşürken
Uykunuzdan uyandıran hayallere küstünüz mü
Tabiat dili konuşurken sustu mu beden diliniz
Sizin hiç vuslatınıza gökkuşağı renkleri düşerken
Gönlünüzün kader kağıdı gözlerinize duvar oldu mu
Siz hiç gözyaşınıza gülüşünüz düşerken
Kanadı kırık kuşlara yalvarıp
Yazdınız mı ahiret adresli pulsuz mektupları
Sizin hiç yaban ellerde avunurken yüreğiniz
Aşka ihanet film şeridine dolandı mı
Yuvasından fırlayan göz bebekleriniz
Siz hiç sevdiğinizi kaybettiniz mi
Göz göze gelirken tutamadığınız aşk yeminleriniz
Avuntu yalanlarınıza tükürdü mü günahkar bedeniniz
Siz hiç sevdiğinizi kaybettiniz mi
Kavuşturmayacağının acısıyla
Özleyen ellerinizden ağlayarak kaçtı mı telefonlar
Kirpikleriniz mandallanırken karanlığın hayalsiz ipine
Orda burda kapı gıcırtısında acaba nerede
Sordunuz mu erişilmezliği gece gözlerinize sızan ay ışığına
Siz hiç sevdiğinizi kaybettiniz mi
Zaman suskunluğu boş bakışınızı boğarken
Küçüldü mü bedeniniz başınızdan kaynar sular dökülürken
Teninizin yırtılmasını istercesine teslim olurken sabuna
Çözümsüzlüğün çözümünü arap saçında arar gibi
Siz hiç kaybetmenin öcünü aldınız mı başka gönülde
Sevdiğiniz gözlerinizin içine gülümserken
Siz hiç sevdiğinizi kaybettiniz mi
Kaybetmediyseniz anlayamazsınız siz beni
Kader çizgilerine zamansız kar yağarken
Boşlukta nefret yakmaktır kaybetmek
Anlayamadığın hazanda düşersin sorgusuz yargılara
Siz hiç sevdiğinizi kaybettiniz mi
Onun yokluğuyla düşerken derin dehlizlere
Görmek için avuç açıp dua ettiniz mi gecelere
Yitik sevdaların sarhoşluğunda bu gece
Sevip kaybettiysen anlarsın beni otur yanı başıma
Elveda mahzeninden akıyor damak tadında yıllanmış anılar
Kayıt Tarihi : 3.11.2008 01:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sondan bir önceki şiirimi okuyanlar kaybetmeyi ne kadar derinden yaşadığımı anlar sanırım.
O şiirimi buraya alıp, sizinle paylaşmak istiyorum.
YiTiK
Mutluluk duygusu uzakta şimdi,
Beni mesut eden gen’i kaybettim.
Daima gülmemi isteyen kimdi?
Neşe kaynağımı, şen’i kaybettim.
Yatağımdır artık yırtık bir kilim,
Halimi ellere söylemez dilim.
Her derde çareyi bulsa da ilim,
Fiziği, kimyayı, fen’i kaybettim.
Koca bir hayatı yaşadım güya,
Hep kâbus oluyor gördüğüm rüya.
Tersine dönerek yansa da dünya;
“Kaybetmem! ” dediğim, sen’i kaybettim.
Cemaline yüzüm süremiyorum,
Gönül kapısından giremiyorum.
Aynada kendimi göremiyorum,
Şu koca âlemde ben’i kaybettim.
22.10.2008
Mustafa Erkenekli
KUTLARIM EFENDİM ZEVKLE VE TEKRAR TEKRAR OKUDUM... H.CİHAN
TÜM YORUMLAR (6)