Siyah Mektup Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

SİYAH MEKTUP
Anne
Biliyor musun?
beni yordular!
İçimdeki çocuklara selam söyler misin?
Onları da vurdular!
Bir kuş öterdi
Göğüs kafesimde
Adını umut koymuştum,
Onu göğsümden çıkarıp
Kuyulara koydular.

Anne!
Biliyor musun?
Bıktım, bıktırdılar!
Yüzüp yüzüp kuyruğunda
Bir kaşık suda beni boğdular.
Adına yıllarca direniş dediğim
Umudumu aç sussuz koydular,
Diri diri toprağa gömdüler.

Anne!
Biliyor musun?
Ben artık vazgeçtim,
Beni vazgeçirdiler
O pempe hülyalı inançlarımdan
Okuyup okuyup düzelir dediğim
Rüyalarımdan
Pes etmeyen çelik imanımdan
Beni vazgeçirdi
Dinsiz
İmansız
Rantçı, iltimasçı, kayırmacı
Zalimler.

Yordular beni anne!
Sabaha doğru
Güneş batınca
Tam tepedeyken
O günlerce verdiğim emeklerimi
Alt yapı çalışmalarından dolayı
Logarlara yolladılar.

Anne!
Üzülme olur mu?
Umut ölmüş olsa da
Direniş bitmiş olsa da
Rüyalarım kaybolsa da
Hülyalar kararsa da
Sen yine benim annemsin!
Öpüyorum ellerinden.
Allah ısmarladık.