Sitem Şiiri - Teyfik Abanoz

Şehrin ışıkları aydınlatıyorken tüm sokakları,
Yalnız bizim sokağımıza mı karalık düşüyor?
Ya bu esen kavurucu rüzgâr?
Evren mi alev aldı söyle,
Yoksa öfkenin ateşi mi yakan bu kirpiklerimi...

Sevmenin yakıştığı gibi
Ayrılıkta insana yakışıyor bazen.
Hep güller açmıyor hani,
Bazen susmakta tutuyor
Sevda sözlerinin yerini.
Gitmek gerekiyorsa gitmeli de,
Kalmak gerekiyorsa gidene ne demeli?
Olur, alışırsın, zamana bırakmalı tesellilerini,
Başka mevsimlere sakla.
Yanındayım, hep yanındayım vaatlerin,
Doldursun yüreğimi.
Sevgili gibi sevemiyorsan,
Yar bilemiyorsan,
Ufak bir yavru kedi misali sev beni,
İnsan yerine koymayı unuttun, besbelli.
Sevmekse en âlâsı,
Fedakarlıksa zirvesi,
Özlemekse en dibi,
Beklemekse en sorgusuzu.
Neden doymuyorsun?
Neden tüketiyorsun bizi?
Kötü günler geçecek elbet,
Ya geçen iyi günler geri gelecek mi?
Bırak düşsün son kadehte elinden,
Kırılacak başka neyimiz kaldı ki?
Hikâyenin sonu,
Kitabın son sayfası,
Bir aşkın son noktası.
Baştan yazılabilir mi peki?
Olmayacak!
Sitem etmekle değişmeyecek.

Şehrin ışıkları aydınlatıyorken tüm sokakları,
Yalnız benim sokağıma mı karanlık düşüyor?
Ya bu esen kavurucu rüzgâr?
Evren mi alev aldı söyle,
Yoksa aşkın ateşi mi bu yakan kirpiklerimi...