Üç martı, üç cümle kadar beyaz,
Köprünün kemerinde asılı kalmış sabahın vicdanı.
Murat nehri, uykusunu unutan bir çocuk gibi,
Serin bir nefesle öpüyor taşları.
Sis, kendine bürünmüş bir yalnızlık;
Her ego, kendi aynasında boğuluyor.
Benim gölgem bile geç kalıyor bana,
Çünkü sabah, kendini senden öğreniyor.
Martılardan biri dalıyor suya,
Adını hiç duymadığım bir şairin kalbiyle.
Diğer ikisi,
Henüz çözülmemiş bir cümlenin üzerinde dönüyor.
Köprü, her zamanki gibi suskun.
Belki de en çok suskunluk yakışıyor sabaha;
Çünkü ego, sustuğu kadar insan,
Ve ben, sustuğum kadar seninim.
Kayıt Tarihi : 25.10.2025 11:58:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
