Gök gürlesin, yer yarılsın, sandık sandık dert; keder hüzne karılsın.
Karılsın, yaksın o kaynar çorba öz benliği.
Aşsın zihindeki ol korku perdeyi.
Bilsin ol ruh değildir beden ondan geriye.
Bir nen görmez beden gitse de yansa da çürüse de.
Yavaş yavaş başlar diriliş, doğar Tuğrul gibi küllerinden.
Diler yine sevmek, görmek, dinlemek ve anlamak.
İşte ol vakit perçinlenir hevesi, dalar düş kuyusuna birden.
Duyar hoş bir seda derinden mi derinden.
Esrik eder özüne, deli eder kendini ve yine var olur, düşünür, anlar işittiklerini.
Karar verir kendince, ittirir kayayı tepenin de tepeye.
Kayıt Tarihi : 7.7.2025 02:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!