Sisifos Şiiri - Ayşe Zelal Kırıcı

Her geride yeniden başlar gece
Bir vakitler dokumuştun ince ince
Kayalar yuvarlanıp tekrar üstüne düşünce
Ah bu ne bitmez çile,
Omuzlarında yorgun birer hece

Sarsıldı temel fakat hâlâ tutmaktasın
Gök gürler üstüne, sen susmaktasın
Ne olur gelme kal böyle
Farkında değil kan kusmaktasın

İsyan beyinde ancak rıza göstermişsin kalbinde
Ne apaçıksın ne de saklansın gizlinde
Boşluk ve yorgunluk var o nasırlı ellerinde
ateş söndü fakat hâlâ odun atmaktasın

Sokaklar haykırır sefaletini dünyanın
Bu zihnine verdiğin son fermanın
Gözdesiyken ayaklar altında meydanın
Neden unutmam dediklerini unutmaktasın

İncirin kemiği var mı dersin
Cahilin lafına biat mi edersin
Kelepçeler bileklerini mesken etmiş, sersefilsin
Gölgelsin sandın ama savrulmaktasın

Ferman ıssıza verileli çok oldu
Anemonu hatırlar mısın, karanlıkta soldu
Bir gün özgürlüğe saldığın şimdi içeriye hapsoldu
Var olurum sanmıştın ama yok olmaktasın

Odun kül olmakta hala eller ısınıyor
Duman etrafı sarmalamış kıvılcımlar kor
Amansızca kaya başında yorgun cankor
Hep üşürsün sanmıştın ama alışmaktasın

Saat seni çoktan geçti, elvade de
Ne dur diyecek gücün kaldı ne de irade
Çek ellerini artık bırak kendini geriye
Söz çok ancak kıtalara sığamamaktasın