Sırtıma Vuran Işıklar Şiiri - Poyraz Özbey

Bir cümle gibiyim —
Başı büyük, sonu eksik.
Gözlerimle değil,
İnancımın küllerinden görürüm artık.

Kaldırımlar ezberledi adımlarımı,
Ama ben hiçbir yere varmadım.
Çünkü yol bendim,
Yürüyen gölgelerden başka kimse bilmedi bunu.

Bir şiir yazmadım,
Bir haykırış doğurdum yalnızca —
Her hecesi,
Bir işçinin yorgunluğu,
Bir kadının sustuğu,
Bir çocuğun uykusuz gözüdür.

İnandım.
Ama tapmadım hiçbir söze, hiçbir yüze.
Ben kalbimin direnişini
Bir barikata değil,
Bir sevdaya kurdum.

Ve bil ki:
Sırtıma vuran ışıklar
Güneşten değil,
Yaktığım hayallerden gelir.