Sırr-ı Hakikat Şiiri - Aşık Şahı Kebir

Bilmem ki ben neredeyim bu cihan üzere,
Gönlüme cismi ilim, ilmi cisim eyledim.
Yanarken aldım yanıma furqandan üzere,
Kuranı kendime, ateşe odun eyledim.

Küffara selamdır, mümine küfürdür zikrim.
İman dediğin cihana fazlacadır mirim,
Ben imanda kayboldum, benden azcadır fikrim.
İmanı selamı cihana haram eyledim.

Tevdihi kendime bu cihanda serdar bildim.
Tevdih üzere öldüm, tevhid sırrına erdim.
Hakkı gördüm kendi canımı aşkına verdim,
Âşkı tevhide, tevhidi âşka bir eyledim.

Bu sitaredir ki benim aşkım ile döner.
Cihan durmaz kamu alem ben deyi zikreder.
Ben yaparım, benim kerametlerimi över,
Kerameti kendime Hak ışığı eyledim.

Şemsi kameri ben yaradırım, benimledir.
Yedi kat semayı ben tutarım, benimledir.
Hakikat dediğin sır benim elimdedir,
Hakikat sırrını kendime sır eyledim.

Verdiler bana sırrı Âşık Şah-ı Kebirem.
Dünyaya gelmiş garip Tahsin el Hisariyem.
Yaradan aşkı ile aleme kemaliyem.
Cümle hayvanatı kendime mürid eyledim.

Âşık Şah-ı Kebir