Sırılsıklam içim Şiiri - Gencay Coşkun

Hiçbir şeyi beklemiyorum
Konuşmuyorum
Susuyorum
Güller bile umurumda değil
Kime açarsa açsınlar
Ben buralarda yokum
Parçalarımı kaldırıp attım okyanuslara
Yüzmede bilmez paslanmış hayallerim
Beklemekten sıkıldım
Birisi gelse de
Kaldırsalar tahtalarıma
Kimseleri bilmem ben artık
Sustum
Gidemedim

Karanlıklara alışamadım
Alışmak istemediğim
Korktuğum her şey başıma geldi
Korkmadıklarımı kanımla öğrendim

Bugün sonum gidiyorum
Ben biliyorum
Kimselere kızmıyorum
Ne varsa hakkımı
Bir iki küsmeler hariç
Hepsini helal ediyorum
Susuyor gidiyorum
Biriktirdiklerim
Rüzgâr
Biraz sonbahar
Yanaklarımda yağmur
İçimde dinmeyen fırtına

Toprak öyle güzel kokuyor ki
Öylede güzel sarıyor ki
Bağrında açan çiçekte benim
Geceleri parlamaya çalışan yıldızda benim
Küçük bahçenin kapısındayım şimdi
Küçük siyah üzüm asması kaplamış çardak
Çok sevdiğim çilli horozum beyaz tavuğum beni bekliyor
Gidenlerim gibi kokuyorum
İlk kim alır beni
Kim karşılar bilmiyorum
İçim sırılsıklam
İçimde fırtına
İçimde yağmurlarım
Susuyorum
Konuşmak bir şeyi çözmüyor
Üzüldükçe gidiyorum
Kimse fark etmiyor
Delikanlı olmanın bedelini
Her damlamda ödüyorum
Hiçbir şey benim değil
Her şey emanet
İçim sırılsıklam
İçimde yağmurlarım
Ağlıyorum

İstemiyorum
Susuyorum
Gidiyorum

Tenhalar benim bayramlarım gibi
Yağmurlarımı yağdırıyorum üstlerine
Sıklam sırıl
Sırılsıklam içim dışım
Kimseleri istemiyorum
Herkes kendinle o kadar meşgul ki
Kimseleri üzmekte istemiyorum
Olmayan bir şey
Çok fazlada üzmez gibi
Gidiyorum

Üzüldüğüm ne varsa
Bıraktım onları kendi cumhuriyetlerinde
El etmedim sustum
İçimde yaralarım kanarken
Hep güldüm yalandan
Bilmediğim bir oyunu
Uydurduğum bir makamda oynadım
Kimseyi kırmadan gittim
Kederlerden sıkıldım
Belalardan korkmadım
Ama çok yoruldu bu çocuk
Kime ne desem
Buz kesti
Kime ne desem
Demedim de zaten
Gece yarılıp sustu
Uykusuzluk kardeş oldu

Kendime de ihtiyacım yok
Şimdi yürüyorum Sarıkamış a
Sesimde soluğumda donsun
Benden sonra üstümde hep kış kalsın