Sırdaşın gölgesi Şiiri - Mucize Kartal

“Sırdaşın Gölgesinde”

Dost 1:
Yalnız gecelerde bir fısıltı gibi,
Kalbimin kıyısına konarsın sessizce.
Anlar mısın bilmem, ama ben sana söylerim,
Dikenli düşüncelerimi, korkularımı, sırlarımı.

Dost 2:
Ve ben dinlerim, sözlerin yükünü hafifçe alırım,
Her kelimende bir dünya, her suskunluğunda bir deniz.
Sen anlat, dökül düşüncelerin serin gölgesi gibi,
Ben buradayım, korkma, sakın kaybolma.

Dost 1:
Bazen fırtınalar çıkar içimde,
Sessiz çığlıklarım yankılanır duvarlarda.
Ama sen oradasın, elin uzanır sessizce,
“Birlikteyiz,” dersin, sözcüksüz ama derinden.

Dost 2:
Ve ben sana anlatırım kendi karanlığımı,
Kendi saklı hüzünlerimi, kendi kırılgan yanlarımı.
Bir sırdaş gibi, birbirimizin gölgesinde yürürüz,
Kimi zaman gülerek, kimi zaman sadece sessizce.

Dost 1:
Hatırlar mısın, gecenin en koyu anında
Bir kahkahanın fısıltısını paylaşmıştık?
Sanki dünya durdu, zaman bile suskun kaldı,
Sadece iki ruh, birbirine güvenerek nefes aldı.

Dost 2:
Evet, ve hatırlarım, düşlerimizi anlatırken
Nasıl birbirimizin hayallerine dokunduk.
Ve sırdaşlık, sadece sözde kalmadı,
Her bakışta, her sessizlikte kendini hissettirdi.

Dost 1:
Belki bir gün yollar ayrılacak,
Belki zaman bizi uzaklara savuracak.
Ama bil ki, sırdaşım, dostum, kardeşim,
Seninle paylaştığım her sır, her an, bir köprü gibi kalacak.

Dost 2:
Ve ben de bilirim, hangi denizlerin ötesinde olursak olalım,
Sırdaşlığımız, yıldızlardan bile parlak kalacak.
Çünkü gerçek dostluk, kelimelerin ötesinde bir yer,
Ve biz oradayız, sessizce, birlikte…