Sırdaş Şiiri - İbrahim Çelebi

SIRDAŞ

bir yer bul bana sırdaş
kimselerin uğramadığı
bir harabe bul bana
örümceklerin bile barınmadığı
sorma bana
sorma insanlardan niye kaçıyorsun diye
bir zamanlar insanları
bir zamanlar insanları severdim ama
artık görmek bile istemiyorum
sevmek bir yana
hani meşhur bir laf vardıya
insanları tanıdıkça
hayvanları sevmeye başlıyorum
bir zamanlar o lafa
o lafı kullanan herkese
karşı çıkardım
şimdi hak veriyorum galiba
artık hayattan o kadar bıktım ki
yaşamak bile istemiyorum
hüzün sarmış tüm bedenimi
yalnızlığı yaşıyorum
küsmüş hayata kadere gönlüm
virane dolaşıyorum
ıslak ıslak gözlerim
bahtıma ağlıyorum
dedim ya kimseyi görmek istemiyorum
gücenme ama sende uğrama buraya
soran olursa hiç görmedim
nicedir bana uğramıyor dersin
anama babama kardeşlerime
hatta ve hatta harbi dostlarımıza bile
söyle yerimi
hele o vefasıza asla
yaşayıp yaşamadığımı sorarsa
sayende öldü
sayende yaşayan ölü bir ölü de
mzarı meçhul virane
kefeni ise sahte sevginle soldurduğun
güllerin yaprakları dersin
darılma bana ne olur
az çok sende bilirsin
ayrığılığın ve ihanetin acısını
darılma ne olur
hak ver bana sırdaş
hatırlıyormusun fettan gözlü dilberini
canını cananını yoluna koyduğun güzeli
onu düşün
hak ver bana sırdaş
şimdi git
hiç ardına bakmadan
beni düşünme
sayki hep yanındaymışım
sanki hep yanındaymışım gibi davran
bedenim senden uzakta olabilir
ama kalbim her zamanki gibi
seninle olacak
tabiki kalp kalmışsa bende
neyse sende çektin bu acıları
en az benim kadar
belkide daha fazla
git artık
git.....
senin mutlu olma zamanın
beni düşünme ne olur
arkadaş gibi
kardeş gibi
dost gibi ayrılalım
yufka yüreğimiz sayesinde
kimi zaman yerlere vurulduk
kimi zamansa sığ göllerde boğulduk
yüzmeyi öğren
bak sana göz kırpıyor mutluluk
git git artık benden
sana hayır yok................................