Sırattan Geçen Şizofreni

ARAFTA BİR ŞİZOFRENİ

Araftayım
bir şizofrenin iç sesinde mi kayboldum?
Toplum mu itti beni dışına,
yoksa kendi içimde mi parçalandım?

Gerçeklik mi çatladı zihnimde,
acıyla güzellik aynı anda mı çakıştı?
Sıkışıp kaldım döngülerde,
bir şiir gibi kıvranıyor psikozum.

Arınamamışım,
ne tam batmışım ne de kurtulmuş.
Ruhum askıda —
Bir kıvılcım elimde: bir kibrit.

Cenneti yaktım onunla,
bir damla suyla cehennemi söndürdüm.
Olur mu böyle şey?
Cenneti yakmak?
Cehennemi boğmak bir damla gözyaşıyla?

Ama insanlar...
Kendi cennetlerini, cehennemlerini
yeniden
ve yeniden
ve yeniden
ve yeniden
yarattılar.

Ben yaktım,
ben söndürdüm —
onlar tekrar tekrar inşa etti.
Peki neden ben kendi cennetimi
yeniden kuramadım?

Sırtımda bir ton yük —
günahlar,
kırık kemiklerim arasında yankılanıyor.
Yükledim hepsini,
bir köprüden geçiyorum.

Kıldan ince,
kılıçtan keskin bir köprü bu.
Kimin için kuruldu?

Geçtim.
Cennet kapısındayım şimdi.
Sınırsız doğa,
nehirler, ormanlar,
kadınlar, içki, haz…

Ama ruhum yanıyor.
Tepemden kızgın yağlar dökülüyor,
cam parçaları ruhumu kesiyor,
sol omzumda bir bıçak,
nefesim yanıyor.

Cennetteyim ama her şey çürümüş.
Leş kokuları sarıyor dört bir yanımı,
ciğerlerimi kesiyor her nefes.
Bir fil oturmuş göğsüme,
boğazımı sıkan eller var,
kan gibi sızıyor içime.

Bir yudum şarap içiyoruz peygamberlerle,
ama ağzımda sadece kükürt ve metal tadı.
Zehir olsa da içerim,
belki kurtarır bu ızdıraptan beni.

Elimde yine bir kibrit.
Ateşe veriyorum cenneti,
bir ton günahımla yakıyorum.

Ve her şey başa sarıyor...
Sırat köprüsüne dönüyorum,
günahlarımı yaktım — tüy gibi hafifim.
Ama suçsuz değilim.
Geçemem.

Tüyüm ikiye bölünüyor,
ve ben cehennemi boyluyorum.
Kaynar kazanlar, kör ateşler içinde
yine de ruhumun sancısını dindirmiyor.

Ağlıyorum.

Gözyaşlarım düşüyor ateşlere,
ve cehennemi söndürüyorlar...
Bir damla su yetiyor bazen.

Cenneti yaktım, cehennemi söndürdüm.
Neden?

Şimdi neredeyim?

Bir süt dökmüş kedinin pişmanlığında:
**ARAF’**tayım.

Nasılım?

Nasıl hissediyorum?

Bilmiyorum.