Sinemamiz Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Mahallemizin Sinema Gecesi

Bizim küçük mahallemizde bir sinemamız vardı,
adı yoktu belki — ama herkesin kalbinde bir yeri vardı.
Perdesi yıpranmış, koltukları gıcırdayan,
ama hayalleri en parlak beyaz perdeden akıtan…

Hafta sonları, akşam olurken
bir telaş başlardı sokaklarda.
Kızlar en güzel fırfırlı elbiseleriyle,
erkekler saçlarını özenle taramış,
belki sevdiğini görür diye,
belki göz göze gelinir diye…

Erkekler kızlara uzaktan sevdalı,
kızlar utangaç,
hayatın kıyısından seyrederdi
Yaşam bizim mahallede

Ve perde kapanınca,
kimse hemen gitmezdi.
Biraz daha kalsın diye sanki,
biraz daha orada
birbirine yakın olsun diye…

Film başlamadan çok önce
sıralanırdık kapının önünde —
çekirdek çıtırtıları arasında
gelen geçenin dedikodusu hazırlanırdı usulca.

Ayhan Işık’a âşık olan da vardı,
Belgin Doruk gibi bakmaya çalışan da…
“Ben onu görünce kalbim duruyor” diyen
yaşını başını almış kadınlar bile
yeniden gençleşirdi o kuyrukta.

Perdede aşk öpüşürken,
mahallede aşk göz göze gelirdi.
Çocuklar koşar,
biz büyür gibi yapardık.
Sinemada her şey mümkündü,
gerçek hayatta imkânsız olan bile.

Ve sonra film biterdi…
Karanlık dağılır,
evlere dönerdik ağır ağır.
Ama o gece,
herkesin kalbinde başka bir sahne kalırdı.