Sabahın verdiği sersem ifade.
Yaşamaya isteksizlik.
Birde yalnız olunca insan,
Sonsuz uykulara dalmak ister.
Kocaman şehirde tekil yaşam.
Yıldızları tutabilir miyim ellerimle
Bakabilir miyim çıplak gözle güneşe
Durabilir miyim bu hayatın önünde
Haksızlığa baş kaldırıp,
Doğruyu bulabilir miyim?
Tutabilir miyim dilimi
Kanın asildir kardaş
İmanlı kalpte dolaşan
Dedenin kılıcı
Sana helaldir kardaş
Allah için cihad eden
Âşıkların peşindeydi aşk
Bana bakmadı bile
Her şeyinden mahrum bıraktı
Bir tutam gülümsemeyi
Çok gördü kaybolan yüzüme
Hasretim biçare yaprak gibi savrulurken
Umutlarımı pınarlar alıp sel yaparken
Sorular beynime oklarını atarken
Yüreğim korkaklar gibi titrerken
Neredeydin?
Sabahın erken saatleri
Uzattım başımı dışarıya
Aşksız bir hava çektim ciğerlerime
Beyaz papatyanın yaprağına konan arı
Havada süzülen kuşların kandı
Demirler soğuk, adımlar yavaş
Kaderimle yapıyorum büyük bir savaş
Bu savaşın galibi belli
Bende anlamsız bir telaş
Umurumda mı dünya o an
Aklıma gelmez kendim
Sesiz duvarlar
Islak koridor
Ağır bir rutubet kokusu
İnceden bir ses beni çağırıyor
Yürüyorum
Ayak seslerim
Hicran denizine battı umutlarım
Hicaz makamı okundu mısralarım
Yerden göklere yol oldu dualarım
Halkaları takıp zincir yapamadım
Dipsiz kuyuya inemedim, karanlık
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!