Sinan Göztaş Şiirleri - Şair Sinan Göztaş

Bir toz yığını kalır
Gitmeye yakın

Arkadaş dediğin gözlerindir
Bir anı yakalarsın
Susar baktığında.

Esiyor sabaha sesin
Gürleşen bir iklim duruşun.
Dişleyerek özünü buluyor,
Nasırlı ezgiler sende.

Soluğuna yaslanan bir şehir oluyor vakit

Isınıyor aydınlığın güne
Mevsimlik işçi yüreğin

Sarılıyorken yoruluyor ayrılık
Kuşatma anıları biriktirdiğim
akasya susuzluğunda

Puslu bir akşama doğru
çernobil aktı içimden
maçka gözlerimin altındaki siyahlık.

sen delikanlı bir öykü bırakırken Karadeniz'e
sürmene tanığın

Cennet
kovulmuş yazgı kuyu dibinde
ki iskeletin taptığı cesettir tabut
ve tabutun taptığı ilahtır
Hasret Gültekin

Bize göre değil...

Kirli zamanların ısındığı,yeşil yapraklı bir geçimsiz engebe
Ağlarına ayrıkotu dolaşmış balıkçı yazgısı

Bize göre değil...

Annemin gülümsemesini saklıyorum
Çene çukurumda

Ki ondan yüzümün güleçliği
Ben her defasında sana

Utanmayın
Yiyin

Fakirin hakkını
Aç olanın umudunu
Tüyü bitmemiş yetim hakkını

İçimde, kendine faydası dokunmayan bir liman
Çalıntı gürültü.
Acayip adamlardan,sırat köprüsü hesabında,iskambil falı boşluğunda kayıplık.
Kendini bilmezlik gerisi...

Uzun boylu durağan kümülatifleri,çalar saat tutarsızlığında uyuturken başkalarıydı şiirsellik...

Ağlayamam,
Şarap canımı yakar
Ağaç bedeninde eskimişlik düşer
Çizgili alınların ortasına.

Kelimeler karışmıştı,sen orada değildin