Depresif bir liseli
Bugün bir çiçek kopardım
Kaldırımlarla işgal edilmiş sokakta hayata tutunmaya çalışıyordu
Bense onu kopardım,
O kadar anlıktı ki nasıl olduğunu anlayamamıştır bile
Onu avuçlarımın arasına aldığımda üstünde karıncalar vardı
Hepsini teker teker attım
Gecikmeler üzerine kurulu yaşamım
Hep bir yerlere yetişmek için çırpınırım
Ama yolun sonunda her zaman geç kalmışımdır
Denizi son kez görmek isterim,
Gemiyi kaçırırım...
Kuşlara yakın semaya uzak
Yere yakın ölüme uzak
Hayat gibi tezat
Ölüm kadar sessiz
Yaşam gibi canlı ve sancılı
Bir sızı gibi kendini hatırlatan
Yol göründü
Işığı söndür
Umutlarımı sömür
Biri gidecek, bir başkası geç kalıcak
Ağlama vakti geldi geçiyor
Kendimi uykuya teslim ediyorum
Ama yerimde değilim
Gözlerim kapanıyor
Ama düşüncelerim susturulmak istemiyor
Görüşüm bulanık
Seni gördüm bugün
Bakışların deliciydi
Gözlerine rüyamda dahi bakamadım
Oysaki yeşil yada mavi de değiller
Gözlerinde özel birşey yok
Yürüyüşüm sarhoşlarınki gibi
Sanki ben beni taşımıyorum, sürünüyorum
Önümü göremediğim yolda,
Çenemle ilerlemeye çalışıyorum
Buna yol denir mi onu dahi bilmeden
Ağlamak istemiyorum
Kaybetmek istemiyorum
Gözyaşlarım beni terk edemez, etmemeli
Duygularım benim değil, hiçbir zaman olmadı
Gözyaşlarım sadece insanlara sebep verir
Onlar sadece beni küçültür
Kendimi çok yaşlı hissediyorum
Ama bedenim fazla küçük
Güneşi kaçırıyorum
Umutlarımı uğurluyorum
Hayellerim yola çıkmak için hazır,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!