Şimdi sen ne diyeceksin!

Bir nefes alan candı
Kendi halinde alışkanlığını icra eden
Kimseye derdini söylemeyen gariban bir zavallıydı

Her gün belirli saatlerde
Aklı erdiğince, kendi içtenliğindeydi,
Akortsuz bir sazı, nazsız olan canı sanki anlatıyordu

Halin içinde coşmayı
Kelamı edebince konuşturmayı biliyordu
Saz elinde olmadığı vakit sukut hal en güzel varlığıydı

Çok anlamlı bakardı
İçe işleyen nazarlarında korku saklardı
Oysaki nihayetinde oda bir adam görünümünde candı

Bir mahareti vardı
Her zaman ilkindi vaktinde çıkardı
Mutat olduğu üzere duraktaki banka oturur ve çalardı

Ne çaldığı pek anlaşılmazdı
Fakat öyle manidar bakardı ki akardı
Onun bu halini anlamayan çok nefesler kahkaha atardı

O ise bu duruma aldırmazdı
Sadece melül melül balıklarıyla anlatırdı
Yine her zaman olduğu veçhile otobüs durağa yanaşmıştı

Kapıları açtı ve şoför
Sert bir bakış atarak zavallı adamı azarladı
Ve kebze şu anlamsızca çalan sazını diyerek sanki kükredi

Zavallı adeta donmuştu
Öylece duygularını yudumladı ve parladı
Sazın ağzına ve adamlık kimliğini terk ederek kime ne ettin

Bu fakir halimden ne istedin
Nefsinden tufan estirdin halimi harap ettin
Şimdi artık serinlersin, keyif içinde nefeslenip ne gösterirsin

Ne hakkı bilisin
Ve ne de bahşedilen güzelliği idrak edensin
Sen ne kadar varlık sahibi olsan da ruhun fakirliğinde sefilsin

Aşkı nereden bileceksin
Vefayı hangi tefekkürle teneffüs edeceksin
Hareket ve kuvvetin yegâne sahibine şimdi sen ne diyeceksin