Sima-ı Mücevherden Vazcaydım.

Bu şiir, yoğun bir içsel deneyimi ve derin bir ruh halini yansıtıyor. “Bin mevsimden geçirdim kendimi” ifadesi, yaşamın zorlukları, değişimleri ve sınavları içinde çok katmanlı bir yolculuğu anlatıyor. Burada “mevsimler” hem dış dünyadaki değişimler hem de iç dünyadaki duygusal ve zihinsel dönüşümler için güçlü bir metafor olarak kullanılmış. Kış mevsiminin seçilmesi ve “dondurmak” imgeleri, şiirin merkezinde yer alıyor. Kış; soğuk, durgunluk, hatta bazen bir koruma zırhı olarak algılanabilir. “Dondurdum fikirlerimi” dizesi, zihinsel bir duruşu, belki de koruma mekanizmasını, hayata karşı bir savunma tavrını gösteriyor. Bu, hem bir kabullenme hem de yalnızlaşma hali gibi okunabilir. “Ne sıcak rüzgarlarını bıraktım tenime / Ne bir ses duyurdum kulaklarıma” dizeleri, hem fiziksel hem duygusal anlamda izole olmayı ve dış dünyadan kopuşu anlatıyor. Bedenin ve duyuların buzla kaplanması, sertlik ve mesafeyi, bir anlamda korumayı ifade eder. “Ahiri kalbimin bulunmaz mı cezası?” dizesi, duygusal bedelin farkındalığını ve belki de bu halin bir karşılığını sorguluyor. “Fikrim zemheri, sima-ı mücevherden vazgeçtim” ifadesi, değerli olan şeylerden vazgeçmeyi, soğuk ve sert bir dönemi tercih etmeyi gösteriyor. Son olarak “BUZLA KAPLADIM KENDİMİ” vurgusu, şiirin doruk noktası olarak okuyucunun zihninde güçlü ve unutulmaz bir etki bırakıyor. Bu, içsel bir savunma, kendini koruma ve belki de yaraların sarılması için alınmış bir mesafe.