Silvan Da Nefesim Şiiri - Sadık Toraman

SİLVAN DA NEFESİM

Gece yürürken gözlerim
Yollar yılları siliyor gezgin ruhumda
Uçurumlar korkuyor heyelanlarımda
Yol almalı artık
Evet, yol almalı
Yoksul bir sofradan kalkıp
Silvan da sevmeli
Kürtçe konuşmalı köylerinde
Gezmeli çarşısında selam vermeli esnafına
Sokak aralarında çocuklarla top oynamalı
Sonra sevmeli tebessüm etmeli çocuklara
Sessizce bir tepeye oturup seyretmeli silvanı
Halay çekmeli düğünlerinde
Sonra acılarını bölüşmeli ekmek gibi
Sevmeli bir kızı o kadar çok sevmeliki
Sevginden ona açılamamalı
En çokta ayrılırken ağlamalı
Derinden ve sessiz
Daha otobüsteyken özlemeli akrabaları
El sallayan Mehmet toramanı
Sonra derinden bağırarak haykırmalı
Yoksulluğa acıya ve insafsız çöken kara bulutlara
Patlayan mayınlara
Mezarlara sığmayan çocuklara
Kim ekiyor bu korku tohumlarını
Kim ekiyor bu insanların yüreklerine
Yeter artık sevgiye umuda yol açılsın
Kesmeyin yolları kesmeyin artık
Gidiyorum ama unutma Silvan nefesim sende