Silkelerse toprak gövdesini

Ansızın bir gece
Silkeler toprak gövdesini
Kusar tüm yorgunluğunu
Enkaz altında kalır düşler
Şehirler...
Sessizliğin sesi inletir yalnızlığı
Tükenişin kıyısında...
Çığlıklar molozlara takılır.
Duyulmaz...
Çürümüş yalnızlıklar içinde
Her yan darma duman!
Sis bile utanır bu bulanık havadan.
Ey insan!
Tükenmek nedir bilir misin?
Yitirmek her şeyi
Umudu ve yaşamayı
Nefesi...
Sevgiyi...
Bitirmek hayatı öylece
Ne acı ne garip
Ey insan!
Bak şiirler bile enkaz altında
Ne anı ne servet kalmış yanına
Nice hatıralar
Ve hayatlar...
Neyin telaşı bu?
Ey insan!
Silkeler toprak gövdesini
Kusar tüm yorgunluğunu
Ağıt yakan bir annenin sesi yankılanır
“lawo lawo”
Kırık bir saz bile bulamaz ozan
Yarım kalır türküsü
Yarım kalır
Tükeniş kıyısında
Eksik kalır
Bitik olur hikayesi.
Neyin kavgası bu
Ey insan!
Neyin telaşı?
Yürekleriyle enkaz kazanlar var.
Bir cana,
Bir sese
Bir gönüle
Dokunmaya çalışanlar...
Öte yandan
Pusuya yatanlar...
Yağmalayanlar var.
Bu havada çalanlar çırpanlar...
Off!
Neyin savaşı bu
Ey insan!
Enkazdaki eli tutup ta bırakmayan babalar da var.
Bir salkım güneş tutmaya çalışanlar...
Belki bir tutam nefes olmaya çalışanlar
Var, var
Ne acıdır bir bilsen.
Bir işitsen...
İşte
Silkeler toprak gövdesini
Kusar tüm yorgunluğunu
Enkaz altında
Çığlıklar da üşür
İnsanlıkta
Çocuk gülüşleri de...
Giydiğin ceket
Taşıdığın kol saati
Emanettir üstünde.
Nedendir bu şüphe Ey insan!
Neden
Gün gelir...
Bir muhabbete
Bir tebessüme
Bir damla suya
Bir sıcak ele
Bir musalla taşına
Bir çaputa
Bir ezana muhtaçsın
Ey insan!
Silkeler toprak gövdesini
Kusar tüm yorgunluğunu
Cesetler düşer kaldırımlara
Yürekler uçar arşa
Umutlu bakışlar molozlarda
“ Sesimi duyan var mı”
Son sesleniş...
Son bir çırpınış...
Ve...
Gömülmek için toprak
Sarılmak için kefen
Bulamazsın
Ey insan!