Şîlan Şiiri - Emrah Bayaz

Şîlan

Görüyor musun bak Şîlan
Aynanın buğusuna sığdırıyoruz bir hayatı
Özenle oluşturulmuş her şey nedense
Tomurcuklar halinde süzülüyor.
Bir şeylere engel olamıyoruz
Bir şeyler avucumuzun içinden kayıp gidiyor.
Ve soğuk bir telaş sarıyor bedenimizi
Yüreğimizde bir yangın ve kelebekleri kurtarma telaşı,
Siyahlara çalınmış, griler içinde soluk alıyoruz artık.
Hasretle harmanlanmış bir sevdanın kıyısında,
Gövdemizden sakındığımız her ne varsa eksilerek gidiyor avuçlarımızdan
Ne yana dönsek, nereye gitsek karanlık çıkmazlarda buluyoruz kendimizi.

Söylesene Şîlan!
hangi mevsim bizi böyle tarumar etti.
Hangi kendini bilmezin kem gözüne geldik
Ya da hangi Tanrıların öfkesidir bu bize!
Parmaklarımızın üzerinde,
küçük ipuçlarına tutunarak ilerliyoruz artık.
bütün hıncımızı sigaranın son dumanından alıyoruz
Ve yemyeşil bir umut soluyor içimizde

Biliyor musun Şîlan?
ilk düşen yağmur, toprak kokusunu vermiyor artık,
Bütün ıhlamurlar dalında kuruyup gitti.
Ve kapı dışına bırakılan bir çiçek misali dıştan gülerken,
içine içine üşüyoruz.
Kıyısında dolaştığımız bütün mavilikler, yavaş yavaş griye çalıyor.

Duyuyor musun Şîlan?
Kulağı tırmalayan şarkının melodisini
Derinlerden gelen bir inilti misali,
Bitirim bir ıslık çalıyor sanki
Ve ansızın dolunayın uğursuzluğu çöker üstümüze
Karanlığın gölgesinde aydınlık bir yol arıyoruz.
Ama yine de Şîlan gırtlağında yüklemi olmayan bütün cümlelerin düğümüne rağmen,
Grilere çalınmış umutları,
heybene doldurup gitmek gerek...