Sıla kuşum Şiiri - Esra Nizam

Ah benim Sıla Kuşum…
Kanadından sızan o masumluğa.
Gürültülü ruhların içinde çırpınan
o saf ruhuna.
Narin göğsüne sinmiş
o tarifsiz yorgunluğa
Yemin olsun ki:
Kelimelerimin gölgesi bile
sana zarar vermeyecek.

Gökyüzünü değil,
göğünden düşen maviyi
anlatacağım o pamuk kalbine.
Çünkü sen,
toprağın altında uyuyan
unutulmuş merhametleri
uyandıran bir kuşsun.
Uçmak değil senin işin
İyiliği hatırlatmak..

Bu çağda,
insanlık dediğimiz
bir metafordan ibaret artık,
güzel kuşum.
Gökyüzünü çoktan unuttu onlar.
Çünkü
başlarını kaldıramayacak kadar günahları var.
Artık “Mavi”,
sıradan bir renk onlar için…

Oysa senin gözlerinde hâlâ
bir umudun temsili
bir sonsuzluğun adı
bir göğe kanat çırpma sebebi.
İşte burası ,
kırılmaya başladığın,
Hayata karıştığın an.
Üfleyince geçmeyecek artık acıların.

Karanlığın hükümdar olduğu bu yeryüzü,
senin göğüne fazla geliyor.
Omuzlarındaki yük bu yüzden ağır.
Seni en çok,
temiz kalmak yoruyor.
Nefesin kesiliyor,
çünkü onlara benzemiyorsun.
Kanadından değil,
inanmışlığından kırıyorlar seni.

Sana en çok yakışan elbise,
çocukluğunun masumiyeti…
Ama onu gardırobunda bile saklamanı istemiyorlar.
Unutmanı,
yok saymanı,
kirlenmeni bekliyorlar.
Yeryüzüne inmeni istiyorlar.
Çünkü biliyorlar:
Başka türlü kafese alamazlar seni!

Ah, bu çağ!
Evvelde yaşanan her karanlıktan
daha beter, güzel kuşum…
Burası;
iyiliğe toprak atanların,
merhamete çelme takanların dünyası.
Uçmasan da olur,
ama sakın yere inme!
Çünkü gökyüzü,
en çok kırılmış kuşlarına sahip çıkar.

Kanadının kırık olduğunu biliyorum.
Kalbinin ürperdiğini,
gözlerinde bir zamanlar dans eden ışığın solduğunu,
yüreğinin içten içe sönmeye başladığını da…
Korkma güzel kuşum.

Düşebilirsin.
Ama düşmek;
parçalanmak değildir her zaman.
Yeniden doğmanın,
içten büyümenin başka bir adıdır bazen.
Sen yine kalkarsın,
çünkü sen uçmayı kanatlarınla değil,
kalbinle öğrenmiş bir kuşsun.

Ne olur alışma bu kokmuş dünyaya.
Çürümüşlüğüne göz yummayı
bir olgunluk sanma.
Kendini korumayı öğrenene kadar aşağıya bakma.
Aşağısı sana hep kayıp,
hep kirli.
hep gürültülü.
Ve ürkütücü…

Kırıl, ama unutma.!
Ağla, ama kirlenme!
Düş, ama sakın yere ait olma!
Çünkü sen ,
bu devrin ortasında hâlâ “iyi kalabilen”
en güzel efsanelerden birisin.

Unutma Sıla Kuşum,
Senin hikâyen;
masallara sığmayacak kadar gerçek.
Gerçeklere fazla gelecek kadar saf…
Çünkü sen
kanatlarını değil,
yüreğini emanet ettin gökyüzüne.

Sen hiç eksilmedin aslında...
Sadece
bu çürümüş yeryüzüne
bu güruh kalabalığa
fazla iyi geldin.

ESRA NİZAM