Şiirlerim olmuştun ya sevgili

ŞİİRLERİM OLMUŞTUN YA SEVGİLİ
—Şimdi sana son şiirimi yazıyorum—

Şiirlerim olmuştun ya sevgili,
Her mısrada adını gizlemiştim.
Geceleri yıldızlara fısıldamış,
Sensizliği kendimden gizlemiştim.

Kalbimin iç sesi seninle çarpardı,
Her hecede bir hatıran vardı.
Sensiz sabahlar loş ve anlamsız,
Varlığın her sabahı bayram yapardı.

Ben şiir oldum, sen kıta kıta sustun,
Kalemim titrerdi ismini yazarken.
Adını söylerdim içimden usulca,
Bir tek ben duyardım, sen çok uzakken.

Bazen gökyüzüne seni çizdim,
Bulutlara gülüşünü astım ben.
Bazen yağmurlarda aktın avuçlarımdan,
Her damla “keşke”yle ıslattı ten.

Bir rüzgârdın, geçtiğin gibi gittin,
Ardında yıkık baharlar kaldı.
Bir yangın gibi içimde büyüdün,
Senden sonra her aşk yarım kaldı.

Zamanla bile silemedim izini,
Bir duvar saati gibi döndüm aynı yerde.
Sen hep dündeydin, ben hep bekledim,
Şimdi usulca gidiyorum sessizce, perde perde.

Ne adını anacağım bundan sonra,
Ne gözlerinin geceyi delen ışığını.
Ben gittim artık, sen de bittin,
Yok artık bir umut, yok artık yarının.

Bir vedaydı bu, en suskunundan,
Ne çığlık kaldı içimde, ne de isyan.
Yoruldum sevgili, çok yoruldum,
Aşkın bile dayanmaz oldu zamana her an.

Son şiirimsin sen, son harfim,
Son defa yazıyorum kalbimi kana boyayarak.
Ne sen kaldın, ne ben eskisi gibi,
Bitti bu masal… şimdi yalnızca susarak.