Şiirime yön veren Makale Şiiri - Çetin Ö ...

benim kadar ihtiyacanız var mı
idare edecek olanına..

pespaye tavrımın sunumu gücendirmez şiiri..

yetmeyecek ; düşünseline akan solgun ışıklı felsefe güneşi..
çoğunluğundur soyutluğa ait -hak etmek- formülü
paylaşımlar : göreli sessizliğin ürettiğiyle iki ünleme yaslanmış kimsesiz derinliktir !!
gördünüz mü fikirlerimi sınıyor arafa bakan buğulu pencereler
kararı kimden yana kullanayım suali aralığın arasına sıkışmış doğru kelime..

dışarıda yağmur yağıyor o hâlde ben içerdeyim

kavga dövüş barış
atmosfer yanılgısı ambiyansı çözümlüyor..tek sıra bağımlılık/
ölünün körüdür marshal yardımını truman dokrininin duvar saati yapmak
çerez politikası paçasız kelle çorbası roosvelt rozvet çizmeler
us'lular sürgündeydi-yapamadıklarının kölesi Ben Dünya..
...
bir makale yazılmış günlük gazetede
senli benli sağlı sollu ki muhafaza'kâr etmiş
ve islâmcı duasında idi hakikâtler..
ellerim titremiyor imzamı atarken fakat tarikat şerhim düşüyor yüreğime/

altı çizilmiş isimlerin tanırım tamamını
peşin hükmümü saklı tuttum iklimler gibi değişmesin diyerek
iki derin soluk sonrası herkes okusun isterim//'önceliği yeni yetmeler alsın' diyor yazar..

herkesin kavli ayrı mezhebi etnik kimliği/meşreb-ül sureti farklıdır
düşünceyi ifade ve fikir özgürlüğü bahsi içinde debeleniriz de
anlamlı farkındalık artar mı artçılar bitmeden..

sahiciliğe tutunup hem samimi olmaya uğraşımdır hakikâtin manâsı
kuşkularım var insanlığımca demek için fakat
soysuzluğuma eminim
inançsızlığıma da
bu sıfatlarım dışında
bana aitliğinde zikzaklar çizen ilhâmcı bir hissin yargıları vardır Ben Dünya'mda...

..
-lütfen bahsettiğim makaleyi okursanız benim gibi artı bilgi edinirsiniz-teşekkürler.

...
Yılmaz Güney’den Sezai Karakoç’a...

Son zamanlarda öyle "cenaze cemaatlerine" muttali oldum ki Lübnan'dan minik bir panorama gibi.
Bir falanjistler eksik, o derece.
Sonra da imam sorunca hep bir ağızdan terennüm ediyorlar: "İyi bilirdik..."
Gidenler "iyi" de, ya kalanlar?
Birçoğu birbirini uzaktan görmeye tahammül edemeyecek vaziyette. Hayatın "şol göz açıp yummuş gibi"
olduğunu en derinden hissedecekleri cami avlusu ve cenaze namazında bile vaziyetlerinde milim
değişiklik yok.
Bu denli "değişik zamanlardan" geçtiğimiz bir dönemde, dünya görüşleri birbirine zıt insanların
"ortak kahramanlarından" söz etmek, biliyorum biraz tuhaf kaçacak!
Ne ki tuhaf da olsa bir zamanlar gerçekten böyleydi.
Mesela, Yılmaz Güney solcuların da sağcıların da kahramanlarındandı.
Filmlerini birlikte alkışlarlardı. (Yeni yetmeler bilmez; eskiden kimi sahnelerde alkış tufanı
kopardı.)
Eskiden "Çirkin Kral" dendi mi akan sular dururdu. Devran değişti, "terkip" parçalandı;
"Çirkin" bir yana, "Kral" bir yana düştü. (Terkip veya tamlama baki kalsaydı,
aldığı ödülü Yılmaz Güney'e adayan Nur Sürer linç yemezdi.)
Devrimci solcular, sosyalistler Yılmaz Güney sinemasında halkın ezilmişliğini gördü...
Sağcılar başkaldırıyı, yiğitliği, delikanlılığı...
Muhafazakârlar da dervişliği, diğerkâmlığı.
Son dönem filmlerinin senaryoları dâhil tüm filmlerini izleyen biri olarak rahatlıkla söyleyebilirim ki söz konusu özellikler filmlerinde mebzul miktarda var.
Tamam, özellikle kadınlara karşı tavrı başta olmak üzere özel hayatı sorunluydu...
Katildi; tereddütsüz şekilde bir savcıyı öldürmüştü... Devletin otoriter yapısına karşıydı...
Burjuva devrimcisi addettiği Atatürk'e de simgesel eleştiriler getirmişti...
Ve "Bağımsız Kürdistan" hayali vardı.
Lakin, bütün bunlar Yılmaz Güney filmlerinin Türk sinemasının yüz akı olduğu gerçeğini değiştirmez.
(Avantür filmlerini yok sayıyoruz tabii.)
Bu arada, Yılmaz Güney Sineması'nı politik bulanlara da Augusto Boal'un tiyatro için söylediğinden
mülhem, "Sinemayı politik olandan uzak tutma gayreti de nihayetinde politik bir tutumdur" diyebiliriz.
Yılmaz Güney sertti, acımazsızdı, hırçındı ama içtenlikliydi. Haksızlığa karşı dilsiz şeytan olan
mürailerden değildi. Kendi trajedisini yaşarken, halkın trajedisini de perdeye taşıdı.
Filmlerinde hep bir acı, taşıdığı öz itibarıyla da hep bir "isyan ahlakı" vardı.
Yumruğunu sıkan bir halkın ifadesi gibiydi.
Aynı şeyleri merhum Ahmet Kaya için de söyleyebiliriz. Türküleri mahpus damına yolu düşen sağcı,
solcu, İslamcı herkesin ezberindeydi.
Şükür ki şükür, Ruhi Su'nun albümünü yaptığı Yunus Emre hâlâ ortak değerlerimizden olmayı sürdürüyor. Tıpkı Nâzım'ın "inanmış adam" dediği Mehmet Akif gibi.
Rahmetli Sezai Karakoç da böyledir. Şimdiye değin bir-iki liboşun dışında
ona saygı duymayanı görmedim... Dünya nimetlerine zerre tamah etmeyen modern zamanlar dervişiydi;
tavizsiz ve müdanasız!..
Ortak kahramanların ortak özellikleri bence sahicilikleriydi.
Ya sizce?

....
16 Ekim 2024, Çarşamba
SALİH TUNA