Şiirim Hakkında Şiiri - Barışcan Balcı

Ben şiiri bir hakikat arayışı olarak değil, bir haysiyet çığlığı olarak görüyorum.
Şiir benim için ne tam anlamıyla bir anlatı ne de sadece estetik bir oyun.
Şiir, bazen ölen bir yanımı mezara koymadan önce dua etmektir.
Bazen ise yeni doğan bir duygunun göbek bağını kendi ellerimle kesmektir.

Benlik dediğimiz şey biricik değildir, çokludur.
Ben, şiir yazarken sadece bir kişi değilim;
Bir adamı öldüren çocuk,
Bir yüzüğü kıskanan suskun,
Bir çocuğun gözündeki utancı taşıyan yetişkinim.

Her şiirimde bir yanımı gömerim.
Bazen gençliğimi, bazen devletle barışamayan yurttaşlığımı,
Bazen bir sokak lambasının altında büyüyen iç çocuğumu...

Ben şiiri bir aynaya benzetmem.
Ayna sadece gösterir.
Şiir ise kırar, kanatır ve yeniden inşa eder.
Şiir benim için geçmişle, toplumla, inançla, yitirilenle, sevgisizlikle yüzleşmektir.

“Ben bir adam öldürdüm ablacığım” demek, bir yüzyıla meydan okumaktır.
Çünkü şiir, toplumun sakladığını haykırmaktır.

Salyangozun sümüğü, kabuğun daralması, kahverengi yüzükler...
Bunlar sadece benzetme değildir.
Bunlar, duygunun vücut bulmuş halidir.
Şiirimdeki her imge, dokunulabilir bir acının ete bürünmesidir.

Hitaplar şiirimin vicdanıdır.
Ablacığım diyerek başlayan her dize, bir çocuğun utançla karışık mahcubiyetidir.
Bu şiirlerde haykırış değil, boğuk bir iç çekiş gizlidir.
Ben bağırmadan da şiirin isyanını yazabileceğime inanırım.

Ben şiiri, bir inşa değil bir yıkım sonrası temellenen yapıya benzetiyorum.
Tüm geçmişim, değerlerim, kırgınlıklarım enkaza döndüğünde
Kalan harflerle, suskunlukla yazıyorum.
Bu yüzden şiirimin dili düzdür ama sesi derindir.
Gürültüsüz bir patlamadır...

Şiir, birilerinin yanında ısınmalı.
Bir masanın kenarında, bir çocuğun uykusunda, bir annenin mektubunda…
Ben bu yüzden öldürsem bile, şiiri üşütmem.
Aslında ben, bir soğuğun ortasında şiirlerimizi sarıp sarmaladım.

Benim şiirim ,
Yaralı ama dirençli bir benliğimin,
Sevdayı da ihaneti de omuzlamış bir insanın,
Yavaş akan ama derinleşen bir nehrin şiiridir.

Benim için şiir:
Bir vicdan defteri,
Bir susuşun gürültüsü,
Bir öykünün yarım kalmış son cümlesidir.

Ve evet,
Yeter ki şiirimiz üşümesin ablacığım…