Şiir Bebeği Büyüt Yüreğim

Sarı bir gülün rengi satırlardır şimdi dökülen
Rengini dokunulmamış, eskimemiş duygularımdan alan
Göğsümdeki tunç siperleri eriten
Güneş hokkasına batırılmış
Alemleri eriten parmak sureti divit
Göğü yarıp, yüreğine inen his
Kınına saklanmış hançer
Girdiği kının sahibine sahip
Üflemeli bir pencere boşluğu
Emen rüzgarı, ağladığı sessiz gecelerin dizinin dibinde
Dinleyen ninesinin okuduğu masalı
Hayalini uzatan bir cümlenin içinden
Dışına çıkamadığı alemin gözü önünde
Gözlerini bir yamaçtan denize fırlatan
Bağlayan kendini arsız bir gecenin yıldızına
Kapatan kendini bir bekleyişe
Gelinmiş bir mandalın tuttuğu yere
Sıkıştırılmış yüreği, acıyan ama sesi çıkmayan
Konuşturulmayan, susturulan hep
Kin, düşmanlık, nefret azizliği kutsamış
Gayr-i müslim duygularımı
Elim, yüreğim, zihnim
Kendini bir şiirin yüreğine attı
Yazan kutsasın çirkin duygularını
Yıkasın diye kutsal bir histe
Arındırsın masumiyetin çirkin yüzünü
Yüzünden şiirin
Bayrak açsın tunç siperimde
Teslim edilsin tüm masumiyetim
Bırakılsın gönlüme bir matruşka bebeği
Küçülsün yüreğim, küçülsün şiir
Noktalansın şiirim.