Sığınak Şiiri - Ahmet Öngül

Kaderim soğuk yüzlü bir insafsız
Sensizlik se mahkum olmuş ülkemde
Soluk almak da vermek de imkansız
Yalnızlık sa ateş gibi ensemde

Yitirmiş beni gözlükteki bahar
Kimsesiz ruhlar arkadaşım olmuş
Terketmiş beni içimdeki rüzgar
Göz kırpmakla uçmak imkansız olmuş

Yazmaktan yorulmuş gönülsüz kolum
Sarhoş mantığıyla kaldırımlarda
Sessiz kelimeyi bulamıyorum
Alkışlanmak yalnız tozlu raflarda

Zaman durmuş benim için be gülüm
Gel desende geri dönemiyorum
Karanlık havuza atladı ömrüm
Görsem de içinde yüzemiyorum

Sensizlikle yaşamayı unuttum
Yıllardır kendimi niye avuttum
Değişmez kaderim pembe tabutum
Sığınakta tek ışığım mabutum