Sığınağım Şiiri - Violet Hill

İstanbul sokaklarında yürüyorum,sessiz ve sensiz
Her şey ne kadar basitmiş meğer,ne kadar önemsiz.
Öyle bir çığlık var ki içimde,büyüklüğü kadar sessiz.
Acılarla beslenir oldum,yaşıyorum sebepsiz.

Vurgun yemiş balıklar gibiyim,kıyıya vuran
Buradan göremiyorum o kadar uzak ki karan.
Sensizlikle birlikte bir korku vardı içimde dört yanımı saran,
O korkuyla seni aradım,bendim seni herkese soran

Görmeden sevmek,dokunmadan hissetmek varmış,
Sen etrafımda olmadan kokun etrafımı sarmış.
Kimseye söylemeden,biri seni her yerde aramış
Maalesef geç anladım,umut güneşim çoktan batmış.

Sanki ben bozkırların ortasında,ücra yerlerde bir duraktım.
Sen tek vagonlu tren,ben hep sana baktım.
Ne yazık ki hiç durmadın,çünkü ben sana yasaktım.
Dedim ya ben bozkırların ortasında,ücra yerlerde bir duraktım.

Her insanın bir imkansızı olur ya,benimki sen.
Sert rüzgarların ortasındayım ben,zamansız esen.
İnan ki nefes almak bile zor oluyor bazen.
Sağanağın ortasında tek sığınağımsın,bir bilsen..