Sigaran Var mı Şiiri - Hülya Korkmaz

Sigaran var mı?
Çünkü elim boş,
Çünkü içim dolu.
Çünkü sustuğum ne varsa
Bir dumanla havaya karışsın istiyorum.

Küf tutmuş bir vedanın eşiğindeyim.
Ne içeri girebiliyorum
Ne de dışarı çıkabiliyorum.
İçimde hapsolmuş bir “keşke” var,
Her nefeste biraz daha büyüyor.

Biliyorum,
Gelseydim yine geç kalırdım.
Kalsaydın yine susardın.
Zaten biz,
Zamanı hep yanlış yerinden tuttuk.

Sigaran var mı?
Sana sormuyorum aslında,
Kendime de değil.
Sadece içimdeki yangına
Bir bahanem olsun istiyorum.

Belki bir köşede karşılaşırız yine,
Senin yüzün gergin, benim bakışım uykusuz…
İkimiz de bir şey demeyiz belki.
Ama o an,
Seninle çok büyük düşman oluruz gibi hissederim.
Çünkü susarak anlatamadığımız
Ne varsa birbirimize karşı birikti.
Bir savaşın sessiz tarafında kaldık ikimiz de.

Ben seni sevemedim tam,
Sen de beni sevemedin doğru düzgün.
Ama yan yana durduğumuz her an,
Dünya biraz daha dengesizleşti.

Sigaran var mı?
Varsa, yakma.
Çünkü içimde tutuşacak daha çok şey var.
Çünkü ben seni söndürmeye çalışırken
Kendimi kül ettim fark etmeden.

Şimdi bir duman olup
Geçmek istiyorum senden…
Ne dokunayım,
Ne konuşayım…
Sadece savrulayım rüzgarla
Biraz uzaklara.

Ve sen,
Ne zaman biri sana
“Sigaran var mı?” diye sorsa,
Benim yandığımı hatırla.