Sibel Evşen Şiirleri - Şair Sibel Evşen

Aşk dokunmadan da sevmektir.
Hayalini kurmak,
ozlemek ve olmayacağını bilerek beklemektir bazen aşk.
Aşk öyle birşey ki
geceleri uykusuzluğun,
iştahsızligin nedenidir bazen.

bütün yolların sana çıktığı bir şehirde yaşamak ne kadar zorsa
yaşamak mümkünken yaşayamamak da o kadar zor
her adımında hatıra kokan bir şehir
her köşesinde bir an
nereye baksam gölgem gibi anılar
bütün suretlerde sen

Üşüyorum...
Içimde bir bosluk.
Duvarlar soğuk.
Hayallerim yitik.
Yarı karanlık güneş girmeyen odalarda bir basına
Üşüyorum.

durma ayağa kalk
dustugunde ağlamak yakışmaz bize
iyiliklerde var bu dünyada
herşey istediğin gibi olmuyorsa
isteklerini değiştir
gözlerin umuda acilsin her sabah

Bir ses versen umudum yeşerecek.
Çiçekleri açacak mevsimli mevsimsiz. Uçurtmalardan dilek tutacagım.
Salacağım gökyüzüne maviliginin.
Bir umut olsam sana geleceğim keşkelerden uzak pembe düşler için...
Sibel Evşen

aşkın şiddeti ölçüsünde cekilirmis yası
ne kadar bekliyorsan gelmesini
o kadar gelmiyor
bakma boşuna etrafına
çıkıp gelmeyecek karşına
sadece kaybettiğin zamana acı

Sus/bütün seslerden öte bir ses var. Duyuyorum.
Sus/sensizligin sesi konuşuyor benimle.

Sibel Evşen

birden yok olur umutlar,
geceye çöker hüzün,
yani başında duran boş çerçeveye bakar üzülürsun.
kör karanlık olur her yan.
Bir ısık ister yüzünü dönmek için aydınlığa Karanlık sabahı bekler...

Yağmurlari sev içinde hüzün ve mutluluk var
Gökyüzünün en asi çocuğu onlar
Kara Bulutların içinde saklanan
Tertemiz duygular onlar