Ey Aşk!
yayılsın namın,
Seni bilmeyen gönüllerde;
eşkıyadır diye...
Aşkıyam,
Haraç kesenim,
ince ince suzuluyordu gözyaslarim, nedensiz. akmak istiyorlardi sadece, futursuzca. eksik yanlari vardi belki hayatimin, belki özlemistim seni ve belki seni özlememis, seni özleyememis olmamin acisiydi saliveren onlari. nedensiz aglamak ne dertmis, bir bebegin aglamasindan bile ne istedigini anlar, karni acikti dersin, alti degisecek dersin... ama bilmemek kendi aglayislarini. Velhasil bir neden bulayim da kendimi kandiracak, gecer mi bilmem ama bilmediklerim...
Sendin tek düşüncem,
izin vermedin
şimdi düşüncesizim,
kimsesizim.
korkarım
seviyorum demekten
Sarılsıklam oldum bu akşam,
Saçımızdan başımızdan akarken
Şelalelerce damlalar,
saklıyor ardında cüretkar bakışları.
Ve gülüşlerimiz bir ayrı,
söz söyleyemeyen dudakların tercümanı,
Ne zaman bir şarkı mırıldanmaya başlasam, gülümsüyorsun ya;
istiyorum ki, gece gündüz düşmesin dilimden,
o yarım yamalak bildiğim şarkılar.
İçimdesin,
yoğun bir sadelikle
İşlemişsin her bir hücreme.
Şarabımsın,
hemen kanıma karışan
sarhoşunum,
Seviyorum demek neden zordur bu kadar. Neden korkar insan seviyorum demekten. Neden soruyorum ki, sevilmediğini görmekten değil mi, kendi sevdiği kadar. İnsan fobilerim kısmına seviyorum demek yazar mı hiç? Hep bu korkularla geçti yıllarım, hep korktum seviyorum demekten. Erteledim hep, bir fırsatını bulur söylerdim, nasılsa bir fırsatını bulur… nice fırsatlar gelir geçer ben yine korkak, ben yine … sonra sonra bihaber sevgiliyi seviyor olmanın acısı dayanılmaz olunca, işte o zaman ağzımın ucuyla, kimse duymadan o gizli sırrı, işte ancak o zaman söylüyor bu biçare. Seni sevmekse bir başka kaos benim için. Birden bire nasıl kapıldım akıntına, onca yıl kıyında dolaştıktan sonra?
06 Kasım 2006 Pazartesi, 00:43
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!