Şeytanın kraliçesi Şiiri - Kazım Demir 2

Şeytanın kraliçesi

Kazım Demir

Düş sokağının kraliçesiydin,
Gecenin en ıssız saatinde hüküm sürerdin.
Yastıklarda boğulmuş duaların üstüne
İnşa ettin saltanatını —
Susturulmuş çocuklukların gözlerinden.

Kâbus gecesi,
Sesimi çalan bir hayalet gibiydin.
İnsan ırkı çoğalırken,
Sen ölü doğan ayı sakladın rahminde,
Güneşi ise hiç bilmedin —
Bilmek istemedin.

İnancımı çürüttün ellerinle,
Kırık aynalarda kendimi ararken,
Senin inancın
Karanlıkla sevişti her gece,
Şeytanın kraliçesi gibi.

Kan kokuyordu eteklerin,
Adını her anışımda
Dudaklarımda yanan bir dil kaldı.
Ve ben sustum…
Çünkü çığlık da sana yakışıyordu.

Yine de…
Bir sabah geldi —
Adını anmadan doğan,
Senin gölgeni tanımayan bir çocukla.

Gözleri mavi bir umuttu onun,
Dudakları “anne” demeyi unutmamış.
O sabah,
Ne düş vardı ne kabus,
Sadece serin bir rüzgâr ve
Bir kır çiçeğinin kokusu.

Ve ben anladım:
Her şey karanlıkla başlamaz,
Her karanlıkla da bitmez.

Şeytanın kraliçesi bile
Gül kokusunu unutamaz.