Sevseydin Şiir Sevmezdim Mesela

Onurdan, gururdan, kendimden çoktan geçtim.
Bir yudum mutluluk için, yamacındaki aşk pınarından içtim.
Senin ömrüne bin yıl, kendime kefen biçtim.
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Volkan gibi üzerine akardı hislerim,
Dimdik durup, tir tir titrerdi dizlerim.
Mecnun, Kerem, Tahir; ben, sizlerim.
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Hilal çehren, rengi tenindi, dolunay gözlerin...
Tam bir ayda sen vardın; senin gelgitlerin...
O edalı cilvelerin, naif naif işvelerin...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Her şeyden geçtim de o hançer gözlerinden,
Beni dilim dilim eden o vefasız sözlerinden,
Törpülenmiş dudağından, elinden, ince belinden...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Sevmezdin hani insanları benim gibi.
Görsekte ayrılmayacaktık en dibi.
Bizi ayırdı hep meltem, lodos, tipi...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Hani o sokak lambasının altında, “Bir tek seni sevdim,” demiştin.
Karlar içinde yürüyen bir puslu adam hediye etmiştin.
Bir bardak çay, az peynir, az zeytin, yarım da tost yemiştin...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

İçimde seni bitirdiğimde heyelan oldu, deprem üstüne deprem...
Hasım akraba, soranlar oldu: “Nedir bu sendeki aşk, ızdırap, elem?”
Diyemedim “Bitti!”; gözden damlayan üç beş damla katrem...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Yokluğunda hep buğuluydu geceler, ışıklar, sessizlikler...
Hüzün dolu çekmecelerim, her bir tarafı çizik çizikler...
Silindi umut ışıklarım, mutluluğa giden izler...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Artık sona geldiğini anladın da bazı bazı beni hatırladın.
Gördüm rüyamda seni; elinde bir çiçek, sokak sokak beni aradın.
Orada bile beni bir sonbahara, bir eylüle tavladın...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.

Hayıflandın, yalvardın da yakardın.
“Affettim,” demesem başka ocağı yakardın.
Aslında bendeniz için hep cakaydın...
Sevseydin, şiir sevmezdim mesela.