Sevmeye İnancım Kalmadı

Elinde tuttuğun bir kitabın sararmış sayfaları gibiyim artık, eskimiş ve yıpranmış. Her kelimemde bir zamanlar sevgiyle yazılmış cümlelerin izleri var, fakat şimdi sadece solgun hatıralar kaldı. Sevmeye inancım kalmadı. Yüreğimde bir zamanlar çiçekler açan bahçeler, şimdi kurumuş yaprakların sessiz hışırtısıyla dolu. Bir zamanlar yeşeren umutların yerine, gölgeler ve soğuk rüzgarlar hakim. Kalbim, zamanın acımasız elleriyle örselenmiş bir yaprak gibi, rüzgarın önünde savrulup duruyor.

Gecenin karanlığında, yıldızların bile parlamayı unuttuğu bir gökyüzünün altındayım. Gözlerimdeki ışık, çoktan sönmüş bir mum gibi, yalnızca tüten bir duman bırakmış geride. Her yeni gün, geçmişin hüzün dolu izlerini daha da derinleştiriyor. Her anı, bir önceki kadar ağır ve sancılı.

Sevda denizinde bir zamanlar coşkun dalgalarla yüzdüğüm o günler, şimdi uzak bir hayalden ibaret. O deniz, artık kurak ve çatlamış bir toprak gibi, duygularımı emip kuruttu. Bir zamanlar rengârenk olan hayallerim, şimdi siyah ve beyazın solgun tonlarına teslim oldu. Gözyaşlarım, bu yıkık dökük kalenin duvarlarını ıslatıyor, fakat hiçbir şey değişmiyor. Hiçbir şey, bu bitmek bilmeyen acıyı dindiremiyor.

Artık sevmeye inancım kalmadı. Kalbim, mühürlü bir sandık gibi derinlerde saklı, kimsenin açamayacağı kadar derinlerde. Bu acımasız dünyada, sevmek için savaşacak gücüm yok. Her şey yavaşça kayboluyor, soluyor. Sevda denilen o güzel masal, benim için artık sadece bir hatıra, bir zamanlar var olup şimdi yok olan bir rüya gibi.