Nihal'imin Kalbinde Çarpan Pul

Nihâl

Bir gül ki, kendi sessizliğinde yanar,
Rüzgâr onu çağırır, toprak usulca kanar.
Su, gizemini taşlara anlatır gecede,
Her damlası bir âlem, her sesi bir hece.

Ellerimizde kalan, yıldızların tozu,
Gölgeler anbean dokunur aynanın suyuna.
Ölüm bile burada bir kapı, bir sır,
Her kayıp, yeni bir yol, her yalnızlık bir iz.

Ey Nihâl, sen ki ateşle su arasında,
Bir nefes kadar yakın, bir rüya kadar uzak.
Yürüdüğün yolda taşlar dua eder,
Gecenin koynunda yıldızlar seni bekler.

Bu aşk, bu yalnızlık, bu ölüm, bu yolculuk,
Hepsi bir elde toplanır, bir bakışta durulur.
Sade sözlerle derin, sessiz müzikle dolu,
Evren, senin kalbinde çarpan bir pul.