Sevmek ve Sevilmek Şiiri - Sandra Şentürk

Sevmenin arkasında çoğu zaman özlem, kaygı, belki de kırık dökük hayaller vardır. Ama sevilmek, her parçayı onaran bir huzur, bir arınmadır. Sevdiğinizde gönlünüzde fırtınalar estirirsiniz; ama sevilmek, kalbinizin derinliklerinden gelen bir melodidir; her notası, her vuruşu, size ait bir hikayeyi anlatır. Sevilmek, bir başkasının kalbinde iz bırakmaktır, ruhunuzun derinliklerine inen bir ışık.
Sevgi, bir nehir gibi akar; bazen hızlı, bazen yavaş, bazen kaybolur. Ama sevilmek, bir deniz gibidir; içinde kaybolur, ama nehrin aksine seni hiçbir zaman terk etmez. Sevilmek, varlığınızın her zerresine dokunan, hiç kaybolmayan bir hatıradır. İşte bu yüzden, sevilmek sevmekten daha değerli. Çünkü sevilen kişi, her anında, her soluk alışında, her düşünceye dalışında, hayatın anlamını yeniden keşfeder. Sevilmek, her zaman aradığımız huzuru getirir, sevmenin ise peşinden sürüklendiği bir arayış vardır.
Sevgi, ruhun derinliklerinden süzülen bir nehir gibi akar; bazen ansızın coşar, bazen sakinleşir. Fakat sevmek, yalnızca bir arzu, bir içsel arayıştır; bir kalbi fethetme çabasıdır. Sevmenin gerisinde hep bir eksiklik, bir kaybolan parça vardır. İnsan, sevdiğinde kendi varlığını bir başka bedende arar, bir diğer ruhun izini sürer. Ama sevilmek, o izlerin ardında gizli kalan huzurdur. Sevilmek, her dokunuşta bir anlam bulmaktır, her bakışta bir güven hissedebilmektir.

Sevmenin ardında bir özlem, bir bekleyiş vardır; sevilmekse, anın içinde bir bütünlük arar. Sevgi, bir çiçeğin nazlı açışı gibidiriçten içe büyür ve sessizce kalbimizi sarar. Ama sevilmek, bir bahar rüzgarıdır; sana dokunan, seni hafifçe sarıp saran, her anını anlamla dolduran bir rüzgar… Sevmenin acelesi yoktur; sevmek bir adım, bir bakış, bir dokunuşun ardındaki gizemli danstır. Ama sevilmek, her anında bir güven barındıran, ruhunuza okşayan bir huzurdur.; sabırla bekler ve bir gün kendini gösterir. Ama sevilmek, bir gülün taç yapraklarına düşen sabah çiğidir; taze ve temiz, her damlasında bir huzur barındırır. Sevmenin sızısı, zaman zaman canı acıtır; ama sevilmek, o sızıyı sarar, onarır ve bir barış sunar.

Sevgi, bir gökyüzünde uçan kuşun kanatları gibi özgürdür, rüzgârla savrulur; ama sevilmek, kökleri toprağa derinleşen bir ağaç gibidir, sabırlı, kararlı ve en önemlisi, varlığına dokunulmaz. Sevilmek, en derin düşlere bile huzur veren bir dokunuşken, sevmek bazen gölgede kalan bir ışık arayışıdır. Sevilmek, bir denizin sakinliğidir, sevmenin peşinden sürüklediği bir fırtına.
Ve işte bu yüzden, sevilmek, sevmenin ötesindedir. Çünkü sevilen kişi, her adımında bir anlam bulur, her anında bir varlık hisseder. Sevilmek, kendi benliğini tamamlayan bir uyumdur. Sevgi bir yolu arar, ama sevilmek, o yolun kendisidir.