Sevmek Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Sadece sevmek, ne türlü olursa olsun ya da neyi olursa olsun sevmek.

Bütün kaldırımları maviye boyadım sen geçersin diye, banklara
çiçek koydum, parklardaki çocuklara şeker dağıttım gülüşlerini
duyasın diye. Mutlu olasın diye mutluluğumu zarfa koyup kapına
bıraktım, pencerenin önüne ay ışığını tuttum. Karanfile saflığını
verdim...
Kahverengi gözlerini çizdim kağıda, ayak sesini çoğalttım kulaklarımda. Sen mutlu olasın diye hikayeler öyküler yazdım ve içinde
bir bahçem oldu bahçıvanı olduğum. Kahverengi saçlarını ektim sonra
bahçem mis gibi koksun diye. Ellerini büyüttüm, bakışlarını çaldım
insanlardan, sesinde şiirler yazdım, okudum. Hüznünü çizdim kara
kalemimle ve yeşil bir çerçeveyle astım gökyüzüne. Gülüşünü kendime
yol edindim, gittiğim her yerde hikayeni anlattım peri diye, başında
duran örtüne sardım kalbimin kırklarını, acıyan içime bakışlarını
merhem yapıp sürdüm, hüzünlü bir kayboluşa gelişini ekledim, var oldu
solumda yeşerenler, binlerce defa halvet diye sayıkladım
gecelerimde ve her sayıklamada bir yaprak yeşerdi dilimin ucunda...
Sen mutlu olasın diye ay hilale dönmeden mutluluğu sürdüm
savaş meydanlarına, keskin bir sözde uzanan ellerine dokundu
irkilişlerim, yeminler ettim adına “yeminler olsun ki sen bir yeminin
heybetisin içimde” adın kaldı hep uzlette. Müntehir korkularında
deliliklerini taşıdım yastık yorgan, kirpiklerinden düştü alevli yıldızlar,
Leyla kıskandı çölleri sana taşırken. Sen mutlu olasın diye suskunluğu
içime çektim neonlu gecelerde, ince bir tül perdeden baktım
gülüşlerine ve inceden dokunuşlarını hissetim eyvallahlarının. Sen
mutlu olasın diye geceyi böldüm esmer tren geçişlerinde, devşirme bir
aşk tırısa kalktı ruhumun kabaran dehlizinde, heybemde katığımı sana
taşıdım bedevi illerinde...
Ve sen mutlu olasın diye içimden gelen her kelimeyi bir volkana
verdim...