Sevmek Şiiri - Osman Öğütlü

Sevmek

Ne bir haziran güneşi ısıtıyor içimi
Ne de bir kış gecesi sarıyor tenimi
Her şey yarım kalıyor
Her şey eksik, her şey sessiz…

Sevmek bazen bir yangın,
Bazen küle dönmüş bir rüya.
İçinde umut gizli,
İçinde kırık bir dua…

Kalem titriyor elimde,
Kağıt parçalanıyor gözyaşlarımla.
Ben sustukça, gece konuşuyor,
Gök ağlıyor, yıldızlar düşüyor…

Tüm şehir uykuda,
Ama ben uyanık,
İçimdeki depremleri dinliyorum.
Her sarsıntıda yüreğimden bir parça kopuyor.

Vakti zaman geliyor,
Saatler duruyor,
Dakikalar çığlık çığlığa yanıyor.
Vakti ayrılık,
Vakti hüsran,
Vakti yalnızlık…

Sevmek,
Bir ömre sığmaz aslında,
Bir ömür yıkar insanı.
Ne kadar büyükse sevdan,
O kadar derin olur acın.

Bir sözle başlar,
Bir bakışla çoğalır,
Bir vedayla biter…
Ama izleri asla silinmez.

Gönlümün takvimi sana kilitli,
Her yaprak seninle açılır,
Seninle sararır,
Seninle kopar.

Aldanış mıydı bu yol?
Yoksa kaderin cilvesi mi?
Bilmiyorum…
Bildiğim tek şey;
Sevmenin adı sendi,
Acının adı da sendin…

Bir deprem gibi yıktın içimi,
Bir yangın gibi kavurdun,
Bir deniz gibi boğdun,
Ama yine de;
Sevmenin adı sensin,
Ve ben, hala seni seviyorum.

Ozzy07 - siyah_Kalem