Seviyorum Şiiri - Hüseyin Can Sevgili

Namussuz ellerim yazdılar, çizdiler seni sevmeyen beni,
Seven yüreğim yaralıydı, gördü yazılanları, birşey diyemedi.
Sesin o kadar güzel ki, sadece iki sözcük duydum bugün sesinden.
'Efendim' dedin, 'alo' dedin kapattın telefonu acıyla kıvranan,
konuşmak için direnen,
beyniyle kavga eden,
sırılsıklam olmuş suratıma!

Bilinçsiz gururum güldü sen ağlarken karşımda,
Deli yüreğim bitkindi acıdan, sus ulan diyemedi sırıtan dişlerime.
Ellerin o kadar sıcak tı ki, sadece birşey verdin avucumun içine.
'Levent' dedin, gözlerime baktın ilk defa,
o sert bakan,
o ağlayan,
kıpkırmızı, ah masmavi gözlerimin içine...

Sensiz bedenim çekti yine yumrukların acısını,
Yanlız yüreğim ölmüştü, hissetti acısını, kıpırdayamadı!
Saçların misler gibi kokuyordu yine, ölmek üzere olan beynimin sinirlerinde!
'Sen gibi' dedim 'kokuyordu' dedim.
'Ben gibi' dedim o şiirimde.
O artık okunmayan,
bilinmeyen,
satırları arasında hayallerimi taşıyan şiirimde!

Şimdi seni seviyorum desem, anlamını değiştiri mi bu özlemin!
Yanlızım desem, gel desem!
Değiştirir mi beynindeki nefreti!

Seviyorum desem, çağırır mı seni!
Şiir gibi desem, sen desem!

Tekrar desem!

Şiir yazmamı yasakladığın gün geldi aklıma birdenbire,
Nedendi ha, acı çekersem yazarım diyemedim.
Yazmamayı göze aldım!