Sevilmeden Sevmeyeceğim Şiiri - Ali Admış

Daha önce de yürüdüm bu yollarda, bileklerimde zincir.

Sevdim, inandım, her düşüşümde acıdan titredi demir.

Bağlandım, hem de nasıl, kök saldım sanırken bir yerde,

Geriye kalan hep o tanıdık, sızılı, derin keder.

Şimdi ruhumda bir yara izi var, ders alınmış gibi duran,

Aşkın kıyısında bekleyen, yorgun ve ihtiyatlı bir liman.

Ve şimdi sen varsın, beklenmedik bir nefes gibi hayatımda.

Sevgili değiliz, henüz adını koyamadığım o kısımda.

Sadece konuşuyoruz, kelimeler uçuşuyor havada usulca,

Her mesajın, her cümlen, kalbime dokunuyor kuraldışı.

Biliyorum, bu bir başlangıç, belki de güzel bir film şeridi,

Ama sonu ne olur, hangi limana varır, bilmiyorum şimdi.

Gözlerimde bir soru işareti, sisli bir camın ardında.

İçimde bir kelebek çarpıntısı, geçmişin yorgunluğuna inat.

Bu kez acele etmeyeceğim, o eski fırtınaları unutup,

Adım adım ilerleyecek, her hissin olgunlaşmasını bekleyeceğim.

Elimi uzatsam mı, yoksa durmalı mıyım bu eşikte?

Korku ve umut yan yana, bir denge arıyor yürekte.

Şimdi teslim olacağım o en bilge hakeme: Zamana.

Bırakacağım rüzgar yönünü göstersin, yavaşça,
telaşlanma.

Her şeyin bir vakti var, çiçeklerin açtığı gibi ansızın değil,

Toprağın sabrı gibi bekleyeceğim, temkinli ve nazikçe eğil.

Ne bir baskı ne de bir beklenti, sadece anı yaşayacağım,

Akan suyun kendi yolunu bulmasını izleyeceğim.

Yeminim var bu kez, kendime fısıldadığım bir ferman:

Sevilmeden sevmeyeceğim, bu kalbi artık sahipsiz bırakmam.

Önce bana gelen o samimi hissi göreceğim, net, şüphesiz,

Sonra açarım kapımı, ardına kadar, huzurla ve sessiz.

Tek taraflı bir fedakârlık, artık benim lügatimde yok,

Değerli olan bu his, hak ettiği saygıyı görecek, çok.

Yine de içimde bir ses var, fısıldayan: "Belki bu sefer..."

Belki bu sessiz akış, en sağlam, en güzel aşkı getirir.

Seninle kurduğum bu bağ, aceleye kurban gitmeyecek kadar özel,

Hissedilen her an, bir tohum gibi toprağa düşecek, taze ve güzel.

Ne olur sonumuz? Belki de ilk defa, bu sorunun cevabını,

Bırakalım hayat yazsın, en doğru zamanda, en güzel satırını.

Şimdilik sadece biz varız; konuşmalarımız ve yarım kalan hikâye.

Ben bekliyorum, o eski acıların küllerinden yeniden doğan biri gibi.

Bu duruşum, korkaklık değil, geçmişe ödenen bir diyet belki de,

Ama en çok, kendime verdiğim değerin, sessiz bir ispatı.

Hayırlısı neyse o olsun... Kalbim sükûnette, bekleyişteyim.