Sevil Kutlu Şiirleri - Şair Sevil Kutlu

En derin gönül bahçemde,
Onulmaz sevgin var birtanem.
Bu sevgi öylesine Leyla misali ki,
Özlüyorum seni,derinden bir tanem..'

Şu hayat öylesine acımasız ki,

Şiir:Bir yol var gönlümden gönlüne…

Dalga dalga vuruyorsun benliğime..
ılgıt ılgıt esiyorsun yüreğime…
Ben ise dört nala koşuyorum sevgine..

Çökmüşüm yalnızlığa..!
Yüreğimin gidişinin ardından çıkardığı feryatları dinliyorum şimdi..
Ah...ah…ah…!
Yüreğimden çıkan her bir ‘’ah’’
Bin tel saçımı beyazlatıyor usta..!

Ruhumdan gelen bir kurşun beni hedef seçti kendine. Beynimdeki bu kurşun yarası ara sıra beni sarmalayıp, allak bullak ediyor duygularımı, hayatımı… Bir nevi ‘’Hadi! ’’ diyordu. ’’Hadi gel, beni ara, bul artık.’’ Nöbetin teşrifi tıpkı bir sara nöbetinin gelişi gibi,aniden… Önce içimi tarif edilemez bir aydınlık kaplıyor, sonra bu aydınlık gittikçe büyümeye başlıyor. Büyüyor, büyüyor… Büyüdükçe yerimde duramıyorum. Eğer kapatılmışsam, engellenmişsem, istediğim yere gidemiyorsam, mantıkla bağlıysam hayatın gerçeklerine, tüketiyor beni nöbetler. İçinde bulunduğum her dört duvar, zindanım oluyor. Önümde açılan ve beni çağıran o aydınlık yola atamadığım için kendimi, bir hücreye tıkılmış gibi hissediyorum. Bu yaşadıklarım kısa sürüyor, bir süre sonra geçiyor ama geçinceye kadar Ben pençesindeyim nöbetlerin. Her nöbet, bitiriyor beni. Çünkü zincirlerimi kıramıyorum bir türlü, kaçamıyorum. Anlık arayış ve hissedişler… Neyi aradığını, nerede arayacağını bilmeden… En son hoş bir bahar günü yakalandım nöbete. Baharın zaten her zaman hayatımda ayrı bir yeri olmuştur. Her baharla yeniden doğar umutlar,tomurcuklar. Yeniden doğar dünya. Ruhum da yeniden doğmak istiyor ama yol bulamıyordu. O gün! Pencerenin kenarına ılık bahar rüzgârının etkisiyle cama sırnaşan mimozanın mest eden serenadını izliyordum. Ve sürüklendim... Bitimsiz bir aydınlığa gebeydi ruhum artık. Ötesi yok… Önce, yine içimi daha önceki nöbette olduğu gibi bir ferahlık kapladı. Hani bazı anlar vardır ya insanın hayatında. Hiç bir neden yokken için içine sığmaz. Uçmak belki de ölene kadar koşmak istersin, bulunduğun yer her neresiyse. Gerisini düşünmeden, yolunun nerede biteceğini düşünmeden, sevinç naraları ata ata, güvercinlerin,uçurtmaların peşinden koşmak… Akşama kadar çağırdı beni içimdeki o aydınlık. Ve güneş tüm güzelliğiyle batarken, nasıl kendiliğinden çıkıp geldiyse yine öyle kaçıp gitti. Bir daha ne zaman kapımı çalacağını söylemeden… Ve ben yine bıraktım kendimi hudutsuzca yaşamaya… Beni çağıran o sesi buluncaya kadar, kıvrandım nöbetlerde…

Sevmeye,
Geç kaldık

Adım atmaya,
Geç kaldık.

Ben,
Suçlu..!

suçlu çüknü,
Hayatını boşa geçirmiş...