Bir tanem, Sultanım!
Varlığımın yegane sebebi,
Ebede giden hayat yolumda
Son istasyonumsun.
Aylardır senden haber alamıyorum.
Sanki aramıza,
Adına ölüm denen hançer girmiş gibi.
Gönlüm ölü evine dönmüş,
mazideki hatıralara
gözyaşlarıyla ağıtlar yakıyorum.
Sultanım!
Seni kaybettiğimden beri;
Buralar harap olmuş, viraneye dönmüş
Gül bahçemde bülbül eninler
Baykuş nağmeler okuyor.
Sultanım!
Bir gün bana dön(e) mezmisin?
Tekrar gönlümün baharı ol(a) mazmısın?
İsmin dudaklarımda eskimez bir şarkı,
Yüreğim hasretinle çöle döndü,
Senin serabını görüyorum.
Sultanım!
Ecel fırtınasına yakalandığım son demimde,
Son nefesimi verirken,
Uzaklardan cenneti görür gibiyim
Çünkü kokun geliyor oradan.
07.01.1998 Azap
Bünyamin NesimoğluKayıt Tarihi : 2.9.2004 15:18:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!