Sevgiliye Elveda Şiiri - Hüseyin Erdinc

Sevgili'ye Elveda

Gidişinle sustu evim,
pencerelerime asılı kalan ışık bile soldu.
Seninle başlayan yolculuk,
tam ortasında bir uçuruma dönüştü.
Ben hâlâ aynı yerdeyim,
senin adımlarının yankısını dinleyen bir yolcu gibi.

Yarı yolda kalmak demek,
bir nehrin ortasında köprü yıkılmış gibi çaresiz beklemekmiş.
Sana doğru akıyordum,
ama sen akıntıyı tersine çevirdin,
ben sudan bir yalnızlığa sürüklendim.

Her anımda sen varsın,
ama yanımda değilsin.
İşte en büyük çelişki bu:
Kalbimin içinde büyüyen çiçeklerin hepsi senin adını taşıyor,
ama ellerime aldığımda
kurumuş yapraklara dönüşüyorlar.

Ben sana bir şehir inşa etmiştim;
caddelerini hayallerimle döşemiş,
sokak lambalarını umutla yakmıştım.
Şimdi o şehir virane;
kaldırımlarında yalnızlığımın ayak sesleri dolaşıyor.
Senin sesin yok,
ama sessizliğin bile hâlâ çınlıyor.

Gözlerim her gün aynı boşluğa dalıyor:
sanki sen çıkıp geleceksin de,
bütün bu bekleyiş sona erecek.
Ama bilmelisin,
beklemek insanın yüreğini taş kesiyor.
Ve ben taşlaşan kalbimde bile
senin için bir sıcaklık arıyorum.

Sevgi kolay vazgeçilen bir şey değil,
hele ki kalbinin köklerine kadar işlemişse.
Seninle konuştuğum her an,
şimdi içimde yankılanan bir dua gibi.
Sen sustuğunda ben sustum,
ama içimdeki kelimeler susturulamadı.
Onlar beni her gece uykusuz bıraktı,
ve ben bu satırları sana değil,
seni benden çalan zamana yazdım aslında.

Bir gün dönersen diye değil,
bir gün unutursam diye yazıyorum.
Çünkü unutmaktan korkuyorum:
bir bakışını, bir gülüşünü,
yanımda dururken bana verdiğin o dinginliği.
Korkuyorum, anılar bile benden çalınacak diye.

Ama bil ki, sevgilim,
sana kırgınlığım sevgimden büyük değil.
Öfkem yok,
yalnızca içimde eksilen parçalarıma bakıp sızlıyorum.
Sen gideli, her şey eksik:
gökyüzü mavisini kaybetti,
deniz kıyısında dalgalar suskun,
benim sesimse kimsesiz.

Bir gün belki bu satırları okursun,
ve kalbinin bir köşesinde ufacık da olsa titreyiş olur.
Ama istemem suçluluk duyasın;
çünkü ben seni hiç suçlamadım.
Ben seni varlığınla sevdim,
yokluğunla da sevmeye devam ediyorum.
Sevgi bu değilse nedir ki?

Şimdi yoluma yalnız devam ediyorum.
Yol uzun, taşlı ve sessiz.
Ama inan, her taşın üstünde senin adını görüyorum.
Her gölgede yüzün saklı,
her rüzgârda sesin gizli.
Benim için sen hâlâ buradasın,
ama gerçek, senin çoktan uzaklaştığını söylüyor.

Son kez söylüyorum:
seni hâlâ seviyorum,
ama bu sevgi artık senden hiçbir şey istemiyor.
Ne dönüşünü, ne izahını,
ne de kalbimin yaralarını onarmanı.
Ben yalnızca sevmiş olmanın yükünü taşıyorum.

Ve bu mektup, sevgilim,
sana son hediye olsun:
bir kalbin parçalanmış şarkısı,
bir yaralı yolcunun vedası,
bir yarım kalan aşkın son duası.

Hoşça kal.
Seninle geçen günlerime selam,
geri gelmeyen geleceğimize elveda.
Ve bil ki, ben karanlıkta kalsam da,
yolun ışıkla dolsun.

---Huseyin Erdinç