Sevgili hayat Şiiri - Aygül Zade

Sevgili hayat,
Sana yine yazıyorum bu gece,
Bir sessizliğin içinde yankılanan iç sesimle…
Kalemim elimde, yüreğim paramparça,
Ve satırlarım — birer sığınak gibi bana.

Ne çok şey öğrendim senden;
Kaybetmenin aslında kazanmak olduğunu,
Ve bazen en derin sevgilerin
Bir veda ile mühürlendiğini…

Bir çocuğun gözyaşında saflığı,
Bir yaşlının ellerinde zamanı gördüm.
Sevmenin bedelini,
Susmanın dilini,
Ve kırılmanın zarafetini…

Sen öğrettin bana,
Bir tebessümün ardında kaç fırtına gizlenir,
Bir “iyiyim” kelimesiyle kaç yürek kanar,
Bir “boşver” diyene, kaç gece uyku haram olur.

Ve ben yazdıkça anladım;
Kalem, yalnızlığın en sadık dostudur.
Bir harf, bazen bir çığlık kadar gür çıkar,
Bir nokta, bir ömürlük sessizliği taşır.

Artık biliyorum hayat,
Her şey geçer, ama iz kalır.
Her yara kabuk tutar, ama hatıra sızlar.
Her veda biter, ama yankısı yıllarca sürer.

Senden kaçmadım hiçbir zaman,
Sadece bazen nefes almak için durdum.
Kırıldım, ama kırmadım;
Ağladım, ama yine de gülümsedim.

Çünkü ben inanırım:
Bir kalemle yeniden doğabilir insan,
Bir satırla kendini affedebilir,
Ve bir mektupta geçmişi uğurlayabilir…

O yüzden yazıyorum,
Kendime, sana, zamana…
Belki bir gün bu satırları okuyan biri,
Kendi yüreğini bulur burada.

Ve belki o gün,
Sen de hatırlarsın beni;
Bir kalemin ucunda,
Hayata mektup yazan bir kadın olarak...

AYGÜL ZADE