Sevgili annem Şiiri - Aygül Zade

Sevgili annem,
Bu mektubu sana yazıyorum…
Elimde bir kalem, yüreğimde bin sızı,
Sensiz geçen her gün, bir ömür kadar uzun.

Biliyor musun anne, ben hâlâ seni arıyorum,
Rüzgârın estiği her yerde sesini duyuyorum.
Bir çiçeğe dokunsam, kokunda kalıyorum,
Gökyüzüne baktığımda seni görüyorum.

Hani bir sabah gitmiştin, sessizce…
Ne vedan vardı, ne de son bir gülüşün.
Ben anlamadım o zaman ölümü,
Sadece uykuda sandım seni, öylece.

Evde bir sandalye hâlâ boş duruyor,
Yastığın kokunla yarışıyor,
Geceleri rüyamda sarılıyorum sana,
Sabah olunca rüyam bile ağlıyor.

Anne…
Okula gidiyorum artık, ama sensiz.
Kimse saçımı okşamıyor,
Defterime adını yazıyorum gizli gizli.
Öğretmen “anne” deyince gözüm dalıyor,
Kalbim bir anda üşüyor,
Sanki sınıfın ortasında kar yağıyor.

Arkadaşlarım annelerine koşuyor teneffüste,
Ben ise pencereye koşuyorum gizlice.
Belki gelirsin diye,
Belki uzaktan bir gülüşün düşer diye üzerime.

Anne,
Biliyor musun, bazen gökyüzüne mektup bırakıyorum,
Bir kuşun kanadına yazıyorum adını.
Belki o kuş seni bulur bir yerlerde,
Ve seni bana getirir bir gün yeniden.

Artık büyüdüm, ama içimdeki çocuk ölmedi.
Hâlâ senin sesini arıyor karanlıkta,
Hâlâ ellerimi uzatıyorum rüzgâra,
Belki o rüzgâr senin nefesindir diye.

Bazen aynaya bakıyorum,
Yüzümde seni görüyorum anne.
Gözlerim senin gibi derin,
Ama içlerinde hep bir eksiklik, hep bir sitem.

Biliyor musun, ben kimseye anlatmadım seni,
Çünkü kimse anlamaz anne kokusunu.
Kimse bilmez, bir “anne” sesinin
Nasıl sarhoş ettiğini bir öksüzün ruhunu.

Şimdi bu mektubu yazarak ağlıyorum,
Kalem ıslanıyor gözyaşlarımla.
Belki mektubum sana ulaşmaz ama,
Benim dualarım hep seninle, her sabah, her akşamda.

Bir gün kavuşursak anne,
Sadece bir şey söyleyeceğim sana:
“Beni hiç bırakma bir daha…”
Çünkü ben hâlâ o küçük çocuğum,
Kucağında uyumayı unutan…

Sevgimle, hasretimle,
Senin öksüz çocuğun...

AYGÜL ZADE